Özgür Çağrı
01-14-2012, 00:21
http://a7.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/383615_332174646804552_229549557067062_1202225_153 7872828_n.jpg
İstanbul’dan Diyarbakır’a geldik. Bizi Abdüsselam ve Kadir kardeşlerimiz havaalanında karşıladılar. Bütün Diyarbakırlılar adına Hasan abi eşsiz bir muhabbetle bizleri bağrına bastı, Doğu insanının cömertliğiyle bizi yedirdi, içirdi. Bölgede yaşananlardan duyduğu hüznü ise tek cümleyle özetledi bize; “Biz Van’da üşüdük, Uludere’de öldük”
http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/381799_332175746804442_229549557067062_1202226_122 3678544_n.jpg
Ertesi gün sabah erkenden yola çıktık. Hava soğuktu ama heyecanımız bizi sıcak tutuyordu. Mardin - Cizre yolunu izleyerek Şırnak’a vardık. Diyarbakırlı Ercan abi bize yol arkadaşlığı yaptı. Kuşkusuz geçtiğimiz her yer köyün, her kara parçasının bir hikayesi vardı.
http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/407032_332177110137639_229549557067062_1202229_138 6139110_n.jpg
Şırnak ile Uludere yolu bizleri oldukça heyecanlandırmıştı. Bize uzak görünen buralar ne kadar da yakınımızdaymış oysa. Bunu anlamak da güzeldi. Aracımız yolları yuttukça biz de bu toprakların bir parçası gibi hissediyorduk kendimizi.
http://a7.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/381184_332177840137566_229549557067062_1202231_683 439958_n.jpg
Dağ arasında yılan gibi kıvrılan yolların arasından Uludere’ye baktık: Hüzün kokulu belde. Ateş düşen ocaklar karşımızdaydı. Evlerin bacalardan duman yükseliyordu.
http://a8.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/375993_332178453470838_229549557067062_1202235_368 900684_n.jpg
Uludere’ye geldiğimizde taziyelerin kabul edildiği köyü bulamadık. Ve bakkal amca bize yardımcı oldu. Başımızın üstünde yeriniz var, gelin evde yemek yiyelim dedi. Acelemiz olduğunu söyleyip köye yol aldık.
http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/399902_332179126804104_229549557067062_1202236_748 417189_n.jpg
Taziye evi… İçeri girdik… Yerde otuz dört kişinin resimlerinin basılı olduğu uzunca bir bez afiş. Karşımızda o afişte ölenlerin akrabaları; Mehmet Encü, Ubeydullah Encü, Sabri Encü, Muhtar Haşim Encü ve diğerleri…
http://a4.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/378828_332180240137326_229549557067062_1202237_500 287405_n.jpg
Sabri Encü tüm acısını içine gömüp konuşmaya başladı: “Yıllardır bizi öldüren adamlar şimdi bizim cenazelerimiz üzerinden siyasal çıkarlarını gözetiyorlar. Ne acı. Biz, devlet tarafından sahiplenilmediğimiz her gün bu adamlara borçlanıyoruz. Ve yarın bir gün bu borcu bizden zorla tahsil edecekler.”
http://a3.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/389879_332180930137257_229549557067062_1202238_153 4127274_n.jpg
Servet Encü: “Biz yıllardan beri ticaretle uğraştık. Dedem de uğraşırmış. Dedemin dedesi de... Sonra bir gün bizim topraklarımıza İngilizler sınır çektiler. Adımız kaçakçıya çıktı. –Sigarama uzandım- Al gardaş benden yak; bizim bu sigaraya kanımız karıştı."
http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/396212_332181476803869_229549557067062_1202239_313 464636_n.jpg
Muhtar Haşim Encü, “Biz sizi seviyoruz. Türk, Kürt, Laz, Arap fark etmez. Artık bu kirli savaştan bıktık. Yıllarca bu savaştan rant sağlandı ve hep biz garibanlar öldük. Buralar size yanlış anlatıyorlar. Arkadaşlarınızı alın ve buraya gelin. Gerçekleri gösterin. Burada size dokunamazlar. Dokunmaları için önce bizi çiğnemeleri gerekir”
http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/382622_332182066803810_229549557067062_1202243_333 963237_n.jpg
Ubeydullah Encü, “ 12 yaşımda çocuğumu kaybettim. Acımın tarifi mümkün değil. Buraya uzaklardan geldiniz. Artık sizler bizim kardeşimizsiniz.”
http://a4.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/408259_332182646803752_229549557067062_1202249_184 1597261_n.jpg
Arada koşuşturan çocuklar, tüm hüznümüze inat çok neşeliydi. Aralarından yağız benizli güzel çocuk: “Abi siz kimsiniz? Ben sizi çok sevdim”
http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/395437_332183196803697_229549557067062_1202253_201 1043050_n.jpg
Biz de Uludere ve Ortasu’nun insanlarını çok sevdik. Sıcak insanlar. Doğu halkının en cömert insanları. Tertemiz yürekleri, şu kirli dünyada çok anlam ifade ediyordu bizim için. Gelir gelmez sofralarını paylaştılar. Uçağa geç kalacağımızı söylememize rağmen yemek yemeden bu evden çıkmak yok dediler. Bağırlarına bastılar bizi. Size oralardan selam getirdik….
Döndükten üç gün sonra muhtarı tekrar aradık. Bize “Her akşam oturup sizi konuşuyoruz. Ne iyi ettiniz de geldiniz. Moral verdiniz. Tekrar gelin, burada kardeşleriniz var ve bizi unutmayın” dedi. Bizler kardeşlerimizi unutmayacağız, sizler de unutmayın.
İstanbul’dan Diyarbakır’a geldik. Bizi Abdüsselam ve Kadir kardeşlerimiz havaalanında karşıladılar. Bütün Diyarbakırlılar adına Hasan abi eşsiz bir muhabbetle bizleri bağrına bastı, Doğu insanının cömertliğiyle bizi yedirdi, içirdi. Bölgede yaşananlardan duyduğu hüznü ise tek cümleyle özetledi bize; “Biz Van’da üşüdük, Uludere’de öldük”
http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/381799_332175746804442_229549557067062_1202226_122 3678544_n.jpg
Ertesi gün sabah erkenden yola çıktık. Hava soğuktu ama heyecanımız bizi sıcak tutuyordu. Mardin - Cizre yolunu izleyerek Şırnak’a vardık. Diyarbakırlı Ercan abi bize yol arkadaşlığı yaptı. Kuşkusuz geçtiğimiz her yer köyün, her kara parçasının bir hikayesi vardı.
http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/407032_332177110137639_229549557067062_1202229_138 6139110_n.jpg
Şırnak ile Uludere yolu bizleri oldukça heyecanlandırmıştı. Bize uzak görünen buralar ne kadar da yakınımızdaymış oysa. Bunu anlamak da güzeldi. Aracımız yolları yuttukça biz de bu toprakların bir parçası gibi hissediyorduk kendimizi.
http://a7.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/381184_332177840137566_229549557067062_1202231_683 439958_n.jpg
Dağ arasında yılan gibi kıvrılan yolların arasından Uludere’ye baktık: Hüzün kokulu belde. Ateş düşen ocaklar karşımızdaydı. Evlerin bacalardan duman yükseliyordu.
http://a8.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/375993_332178453470838_229549557067062_1202235_368 900684_n.jpg
Uludere’ye geldiğimizde taziyelerin kabul edildiği köyü bulamadık. Ve bakkal amca bize yardımcı oldu. Başımızın üstünde yeriniz var, gelin evde yemek yiyelim dedi. Acelemiz olduğunu söyleyip köye yol aldık.
http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/399902_332179126804104_229549557067062_1202236_748 417189_n.jpg
Taziye evi… İçeri girdik… Yerde otuz dört kişinin resimlerinin basılı olduğu uzunca bir bez afiş. Karşımızda o afişte ölenlerin akrabaları; Mehmet Encü, Ubeydullah Encü, Sabri Encü, Muhtar Haşim Encü ve diğerleri…
http://a4.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/378828_332180240137326_229549557067062_1202237_500 287405_n.jpg
Sabri Encü tüm acısını içine gömüp konuşmaya başladı: “Yıllardır bizi öldüren adamlar şimdi bizim cenazelerimiz üzerinden siyasal çıkarlarını gözetiyorlar. Ne acı. Biz, devlet tarafından sahiplenilmediğimiz her gün bu adamlara borçlanıyoruz. Ve yarın bir gün bu borcu bizden zorla tahsil edecekler.”
http://a3.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/389879_332180930137257_229549557067062_1202238_153 4127274_n.jpg
Servet Encü: “Biz yıllardan beri ticaretle uğraştık. Dedem de uğraşırmış. Dedemin dedesi de... Sonra bir gün bizim topraklarımıza İngilizler sınır çektiler. Adımız kaçakçıya çıktı. –Sigarama uzandım- Al gardaş benden yak; bizim bu sigaraya kanımız karıştı."
http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/396212_332181476803869_229549557067062_1202239_313 464636_n.jpg
Muhtar Haşim Encü, “Biz sizi seviyoruz. Türk, Kürt, Laz, Arap fark etmez. Artık bu kirli savaştan bıktık. Yıllarca bu savaştan rant sağlandı ve hep biz garibanlar öldük. Buralar size yanlış anlatıyorlar. Arkadaşlarınızı alın ve buraya gelin. Gerçekleri gösterin. Burada size dokunamazlar. Dokunmaları için önce bizi çiğnemeleri gerekir”
http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/382622_332182066803810_229549557067062_1202243_333 963237_n.jpg
Ubeydullah Encü, “ 12 yaşımda çocuğumu kaybettim. Acımın tarifi mümkün değil. Buraya uzaklardan geldiniz. Artık sizler bizim kardeşimizsiniz.”
http://a4.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/408259_332182646803752_229549557067062_1202249_184 1597261_n.jpg
Arada koşuşturan çocuklar, tüm hüznümüze inat çok neşeliydi. Aralarından yağız benizli güzel çocuk: “Abi siz kimsiniz? Ben sizi çok sevdim”
http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/395437_332183196803697_229549557067062_1202253_201 1043050_n.jpg
Biz de Uludere ve Ortasu’nun insanlarını çok sevdik. Sıcak insanlar. Doğu halkının en cömert insanları. Tertemiz yürekleri, şu kirli dünyada çok anlam ifade ediyordu bizim için. Gelir gelmez sofralarını paylaştılar. Uçağa geç kalacağımızı söylememize rağmen yemek yemeden bu evden çıkmak yok dediler. Bağırlarına bastılar bizi. Size oralardan selam getirdik….
Döndükten üç gün sonra muhtarı tekrar aradık. Bize “Her akşam oturup sizi konuşuyoruz. Ne iyi ettiniz de geldiniz. Moral verdiniz. Tekrar gelin, burada kardeşleriniz var ve bizi unutmayın” dedi. Bizler kardeşlerimizi unutmayacağız, sizler de unutmayın.