İçine düşüp kaldığımız bu kuyudan; bir serzeniş hafifliğiyle uçup, yol aldık kimsesizliğe

üzerimize karlar yağdı; ümitlerimizi sobanın yanına oturtup; gözlerindeki kıvılcımla ısıttık yaşama heyecanımızı

kanın yavaşça yürüdüğünü hissettik zamanın damarlarında

dar ve karanlık yolları, bir mum ışığıyla bitirdik


ne rüzgar değdi ne de turnalar bir ses etti ardımızdan

mavi göğe çok bakmazdık.

o yağmurlarıyla omzumuza dokununca, mütevazi bir yiğitlikle hoşgeldin der, buyur ederdik göz pınarlarımıza.

yağmurla da halleşirdik...

fırtınalı gecelerde; annemizin dualarını alıp düşerdik yollara

uykunun en derin yeri; mücadelenin en sarp anıydı; karanlıkla çelik çomak oynardık...


ve nazenin gülüşlere kandığından beri yüreğimiz; sahillere gitmeyi sevdik

taşlara vuran dalgalar kadar; öfkemizi ehlileştirdik

sabır dedik; "la tahzen innALLAHe meana" ları yudumladık...

sigara dumanlarını kovduk dostlar hatrına

ve dostlar hatrına sükut bileyledik, "çah-ı bün"lerde

ses etmedik, naz etmedik; yiğitliğin tevazuuna bir zerre düşürmedik...


ve yine;

içine düşüp kaldığımız bu kuyudan; bir serzeniş hafifliğiyle uçup, yol aldık kimsesizliğe

dostluklar sayısınca, kimsesizlikler sayıldı elimize

en vefalı yoldaşımız idi yalnızlık

Hakka götüren küheylan idi kimsesizliğim

vefasına dostun; ben de vefa ettim!