Tebaasını ''Emanetullah'' olarak gören Osmanlı Devletinde akıl hastalarına Bimarhanelerde(akıl hastaneleri) son derece şefkatle muamele edilip ceviz karyolalarda,ipekli çamaşır ve çarşaflarda yatırılıp musiki ile tedavi edildiğini..

Aynı dönemde Avrupa'da ise akıl hastalarının ''ruhlarına şeytan girmiş'' denilerek diri diri yakıldığını

Biliyor muydunuz?


--
K: İbrahim Refik; 'Akıncı Millet" Sızıntı, sayı: 143, Aralık/1991 sahife 479 .

Medeniyet olgusunu kanımca bir bütünlük içinde ifşa etmek gerekir. Her olgunun tatbike yönelik bir güç merkezi vardır. Şayet tetbike ve sürekliliğe yönelik bir sıkıntı varsa sonuç her zaman için hüsran demektir.

Dönemde yaşananları idrak edebilmenin yolu, günümüze ait paradigmalarla konuyu mukayeseden geçer. Peki sonuç nedir? Bence tam bir hüsran. Demek ki asıl sistem, gelişen seyirde bir sürekliliğe bağlıdır. Sistemlerin kurumlaşması için de oluşturucu nitelikte akla gereksinim vardır. Çünkü, böyle bir aklın ihyasıyla, medeniyet alanında sıçrama gerçekleştirilebilir. İşte bundan dolayı, geçmişin algılama ve zihinsel argümanları eleştirilmelidir ki, yeni anlayış biçimleri üretilebilsin. Modernliğin devamlılığı sağlanabilsin.

İşte bizler böyle bir sancıyı hep duymaktayız. Şimdi bu konuya baktığımızda da aslında yeni şeyler üretmeyi engelleyen anlayışın, milli duygularla harmanlanıp, geçmişin Osmanlıyı çöküşe götüren olguları ebedileştirdiğini görmekteyim.


(Her ne kadar müzikle tedavi meselesini bir medeniyet izlenimi olarak ele alsamda bu hususu farklı şekilde ele alanların da var olduğunu belirtmek gerekir.)
http://www.akpartiforum.com/bir-medeniyet-iddiasi-muzikle-beyni-tahrip-ediyorlar-t48194.html

Peki bunun çaresi yöntemi geçmişle sürekli övünmekmi. Yani sürekli geçmişimizden bahsediyoruz. Her konuda osmanlıda böyleydi, Çanakkalede böyleydi. Elbette tarihi olmayan milletlerin geleceği olmaz ama.



Yaklaşımınız bir yerde haklı olabilir ama temele dayandıracak olursak hatalı bir tespittir.. Eğer ''her konuda'' Osmanlıda böyleydi, o zaman şöyleydi, şimdi böyle diyecek olursak zaten en başta kaybetmiş oluruz. Doğru: Ama her konuya, Osmanlı zamanlı bakmak farklı ''Osmanlı gözüyle'' bakmak farklı.. Misal, bir günümüz çok muhabbetli, sevinçli, ihtişamlı geçmiştir. Ama bundan sonra ne o gün o vakit, ne de aynı tattaki bir sevinç olur. Ancak o günün nasıl oluştuğunun, hangi yöntemlerle o eğlenceye geldiğinin farkında olursak bu yap-bozu her birleştirdiğimizde daha hoş, öncekinin üstüne koyularaktan daha eğlenceli bir oyun çıkar karşımıza.. Yani o güne bağlantılı değil, ama o şartları oluşturan ince noktaların farkına vararak ...

Dünyada herşeyin imtihan olduğunu varsayacak olursak Osmanlı da bize bir ibret manzumesi.. Belki günümüzde bir ütopya, ama işte o ihtişamı yaşamamız aynı tadıyla mümkün değil. Bize kalan oradaki püf noktaları bulup hayatımıza uyarlamamız.

Yani yarını görmek için..

Dünümüz olmasa bugünümüz olur muydu hiç?
Dünden ibret alarak da yarına çıkacağız..

Ama ''her konuda Osmanlıda böyleydi Çanakkalede böyleydi'' dersek.. Bugünümüz bile kayıptandır.

Bilmem anlatabildim mi...

Hay aksi.. Sizin mesajınızın üstüne yazmışım yorumumu :(

Nasıl olur yaa.. :neki:

:w: