Hz. Ömer [r.a], bir gün Allah Resûlü‘ne [s.a.v] edep içinde,

“Ben sizi, nefsim hariç her şeyden çok seviyorum“ dedi. Resûlullah Efendimiz [s.a.v],

“Beni nefsinden de daha fazla sevmedikçe, bu iş tamam olmaz“ buyurdu.


Hz. Ömer sustu. Allah Resulü [s.a.v] kendisine yöne-lip bir kaç defa şefkatle nazar etti; o esnada kalbine nur ve feyiz akıttı. Hz. Ömer gönlünü yokladı, niyetine baktı, aslında Allah Resûlü‘nü her şeyden çok sevdiğini anladı ve samimi olarak,

“Sizi nefsimden de çok seviyorum“ diye itiraf etti. Resûl-i Kibriya Efendimiz [s.a.v],

“İşte şimdi oldu!“ buyurdu. [Buhârî, Eyman, 3; Ahmed, Müsned, 5/293.]