Buluttan bir damlacık indi denize. Enginliği görünce utandı.

Kendi kendine, 'denizin karşısında ben de kimim ki... Onun varlığına göre ben yok sayılırım' dedi.

Kendisini küçük gördüğü için sedef gönlünü açtı ona, bağrına bastı ve korudu.

Kader onu o denli yüceltti.

Naz ile besledi damlacığı sedef. ki, sultanların tacına kondurdu sonra inci olarak.

Damla kendisini alçak gördüğünden yüceldi, yokluk kapısına kapılandığı için var oldu.


(Bostan- Şeyh Sadi-i Sirazi)