Ankara bugün bembeyaz bir elbiseyle gülümsüyordu yüzüme..

Ankara'nın hüzünlü caddelerine sonbahar kadar kış da yakışıyordu.. Her kar tanesi bir rahmetin tecelisi gibi nazlı nazlı ellerime düşerken dilime Sezai Üstad'ın dizeleri yerleşti..

KAR ŞİİRİ

Karın yağdığını görünce
Kar tutan toprağı anlayacaksın
Toprakta bir karış karı görünce
Kar içinde yanan karı anlayacaksın

Allah kar gibi gökten yağınca
Karlar sıcak sıcak saçlarına değince
Başını önüne eğince
Benim bu şiirimi anlayacaksın

Bu adam o adam gelip gider
Senin ellerinde rüyam gelip gider
Her affın içinde bir intikam gelip gider
Bu şiirimi anlayınca beni anlayacaksın

Ben bu şiiri yazdım aşkın çeşidi
Öyle kar yağdı ki elim üşüdü
Ruhum seni düşününce ışıdı
Her şeyi beni anlayınca anlayacaksın

Kar'ın yağdığı zaman, düşüncelerimizin sınırları aştığı zamandır; bir kar tanesinin nazlı nazlı yere düştüğü izlediğimiz zaman, yeni ufukların açıldığı zamandır..

Teşekkürler şiir için. ;1

Her affın içinde bir intikam gelip gider
Bu şiirimi anlayınca beni anlayacaksın


çok güzeldii

Kıymetli Başkanım ve sevgili dilemma, güzel yorumlarınız için teşekkür ederim..


Her kar tanesi bir umut olup vuslata doğru koşuyor sanki..

Vuslat; toprağa mı, ayrıldıkları ama biraz sonra buluşacakları diğer kar taneciklerine mi? Yoksa, doğuşuna yardım edecekleri kardelenlere mi?

...

ve umutlarımızı sakladığımız ama bakışlarımızla erittiğimiz kar taneleri.. Nedendir ki hemen yok olup gitmeleri?

Saklamak için ellerimizi uzattığımız halde erimesine de engel olamadığımız beyaz güzeller.. Nedendir hüzünleri..

Belki de yolculuklarını yarıda bıraktığımız içindir damla damla erimeleri.. öyle ya, bir vuslata engel olunacaksa eğer eriyip yok olmak evla değil midir?

selam ile..