Küsüyor bir kadın,
Kanatlarında melekler ağlıyor
Üşüyor vücudu
Keskin kesilmiş yaraların ilmeklerinden...
Uçurumlara yakınlaşıyor zihni
Uğultuların yorgunluğunda
Melekleri susturamıyor!
Saç örgüsü, dünyanın sütunlarına tutunuyor...
Son bir kez kalabilirim belki diyor
Nefesim yeterse
Küskün gözleri derman arayarak bakıyor
Derdin, dermanın, yaraların...
Bir çığlık işte
Kör bir rüyada
Vazgeçiyor tutunmaktan, kalkmakdan, dirilmekten...
Susturumadığı sesleri ile
Kanatları aşınmış dünyadan uçuyorcasına
Göçüyor...
Beyazlar aydınlatmış yüzünü
Melekler toprağın başında...
Küskün kadınlar, giderler.
Suskunluklarını yanlarına alıp
Bahara kavuşamayıcaklarını bile bile
Giderler...

Fatma Zehra Arslan

güzel bir şiirmiş. fatma hanıma teşekkürler..

burada güzel şeylere değinmiş. yapısı itibariyle hassas ve narin olan bu eşsiz insanları inciltip üzmemek gerek.

tşk ederim

Güzel Bir Paylaşım...Tşkkkk '' Leyal ''

Ben teşekkür ederim, okumaya değer bulup yorumladığınız için..
Sağolasınız.