Bir titreyen ateştim
Kül kül olup döküldüm
Yangına dönüşemediğimden
Buzdan bir ene’yim
Buzuldan bir ene,
Yol yordam bilmediğimden
Kaf dağının ardında bir ufuk emiyor gece mevsimini
Oraya…. oraya yürüyor bu kervan dingin
Geçiyor şu masalsı ömrümün üzerinden

Alnımda ecel rengi taşıdığım güller.
Çıkıyor,
Her kâbusta karşıma.
Nazarım mâverâya bin fersah uzak
Eşya perdedâr, gaflet derin,
Yakaza değil uykular artık
Göremiyorum,
Kerâmetini şu aziz devrin

Bilmem, câiz mi, hayır, zinhar
Aynı anda, bütün sahillerin kumu olmak.
Bense hem karadan umutluyum, hem denizlerden
Lebâleb beşâretle kaynarken semâvât
Kaf dağının ardında bir ufuk emiyor gece mevsimini
Oraya… oraya yürüyor bu kervan dingin
Geçerek şu masalsı ömrümün üzerinden
Bir kardan adam gibi dimdik
Korkmadan şerden şerliden
Güneşe olan aşkla erimek vardı, mütevâzı.
Ve nura olan aşkla seferî ölmek,
Onurla her gün yeniden.

Fatih Kolbay