Hüdaverdi
07-25-2011, 18:50
Geçmişçilerden değilim. Geleceğini planlayanlardan da olmadım pek. Bugünümü zaten yaşamadığımı söylemiş miydim? E, o zaman ben neyim?
Çok düşünmekten delirenler gördüm. Düşüncelerini biraz olsun rahatlatmak için her gece fayansın üzerinde içki şişeleriyle sevişenler gördüm. Biraz olsun kafa dağıtmak için günde üç paket sigaradan medet umanlar gördüm. Mutluluk peşinde koşarken nefes nefese kalanlar, ilk engelde tökezleyip düşenler gördüm. Kazananlar olmuyor ya her zaman, kaybedenler gördüm. Azıcık kahkahanın tadına varamadan ağlamaya başlayanlar gördüm.
Ve hepsinden de biraz oldum.
Geçen zamana ayak uyduramadım; anılara takıldım, düştüm. Zamanıma koşmak istedim; süratimi alamadım, kendimi gelecek karmaşasında buldum. Durdum. Kendime gelene kadar durdum.
Bazen.. Bazen ‘keşke’ diyorum, bir kuş olsaydım. Pencere pervazlarına konar, insan denen bu garip, telaşlı yaratığı büyük bir merakla izlerdim oturduğum yerden. Ağaç dallarına konardım bazı bazı, arkadaşlarım olurdu, şarkı söylerdik. Canım hiç sıkılmazdı o zaman; nasıl sıkılırdı ki? Kanatlarım vardı benim. Bir çırpışta tüm dünyayı geride bırakan kanatlarım. Mevsim geçince zorunluluktan ya, göç ederdim sevdiklerimle. Ama ben hep sıcak hava sevmeyen olurdum. Aksatırdım bazen saatlerimi. Ufacık bedenim soğuktan donsa da mutluluğu o zaman hissederdim belki.
Kim bilir, belki ölümüm de donarak olurdu. “En sevdiği soğukta öldü.” derlerdi benim için. En sevdiğim soğukta ölürdüm. En sevdiğim soğukta uzun mu uzun, deliksiz mi deliksiz, huzurlu mu huzurlu, sakin mi sakin bir uykuya dalardım.
Az Sütlü Şekersiz
Çok düşünmekten delirenler gördüm. Düşüncelerini biraz olsun rahatlatmak için her gece fayansın üzerinde içki şişeleriyle sevişenler gördüm. Biraz olsun kafa dağıtmak için günde üç paket sigaradan medet umanlar gördüm. Mutluluk peşinde koşarken nefes nefese kalanlar, ilk engelde tökezleyip düşenler gördüm. Kazananlar olmuyor ya her zaman, kaybedenler gördüm. Azıcık kahkahanın tadına varamadan ağlamaya başlayanlar gördüm.
Ve hepsinden de biraz oldum.
Geçen zamana ayak uyduramadım; anılara takıldım, düştüm. Zamanıma koşmak istedim; süratimi alamadım, kendimi gelecek karmaşasında buldum. Durdum. Kendime gelene kadar durdum.
Bazen.. Bazen ‘keşke’ diyorum, bir kuş olsaydım. Pencere pervazlarına konar, insan denen bu garip, telaşlı yaratığı büyük bir merakla izlerdim oturduğum yerden. Ağaç dallarına konardım bazı bazı, arkadaşlarım olurdu, şarkı söylerdik. Canım hiç sıkılmazdı o zaman; nasıl sıkılırdı ki? Kanatlarım vardı benim. Bir çırpışta tüm dünyayı geride bırakan kanatlarım. Mevsim geçince zorunluluktan ya, göç ederdim sevdiklerimle. Ama ben hep sıcak hava sevmeyen olurdum. Aksatırdım bazen saatlerimi. Ufacık bedenim soğuktan donsa da mutluluğu o zaman hissederdim belki.
Kim bilir, belki ölümüm de donarak olurdu. “En sevdiği soğukta öldü.” derlerdi benim için. En sevdiğim soğukta ölürdüm. En sevdiğim soğukta uzun mu uzun, deliksiz mi deliksiz, huzurlu mu huzurlu, sakin mi sakin bir uykuya dalardım.
Az Sütlü Şekersiz