|
|
|
|
#1 |
![]() Boş gözlerle bakıyorum umut denen kör kuyuya; İçimde zerresi bile bulunmayan o ümidin Beni asla yakalayamayacağı bir uykuya Siyah düşlere dalıyorum huzursuz ama derin Soğuk sularına salıyorum kendimi kederin Meydan okurcasına içimdeki yersiz korkuya Hayallerimi düşlerimi bir bir çekip sorguya Bilmeden tutuşturduğum o ateşte yanıyorum Ateşin ruhumdaki buzları çözer sanıyorum Ne kadar süreceğini bu acının hiç bilmeden Daha o gülüşünü bile hayalimden silmeden Gerçeğin insafsız eliyle birden uyanıyorum… Bırakıyorum düşlerimi beyaz kefenler giysin Ey umut! Şu yalan dünyada ne zor bulunur şeysin… Alıntıdır..
|
|
|
|
|
|
|
| Sayfayı E-Mail olarak gönder |
![]() |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| Seçenekler | |
| Stil | |
|
|