Cahit Zarifoğlu Şiirleri

**akgurbetci** · 09-05-2010, 04:12

Orası Neresi Burası Bir Adam

Korkuyu kapışır taşlar

karanlık kendine çekince perdeyi

göz hüzünle odayı kapar

el uyur ve akvaryumda balık

resmi çekilmiş nehir

Böyle bir çiçek vardı

Rüyadaki geçit büyüyüp büyüyüp

Büyüyüp büyüyüp büyüyüp

Espası bir tek gecede

Ezip el tutan

Alnının bütün bir duvara dayayan

ve sesleri bir orman büyüklüğünde

güneşe yol yapan çocuk

güreşip bütün gelişleriyle

gecikmiş bir deniz feneri

Saati yalvarır hızla

Şafağı çoğaltır kan akan damar

Adım zorlar kapıya çağrılan

En korkulan gerçeği

Bir boyun eğişle girilen

böyle bir çiçek vardı

kılcal kökleri

çağın sarsıntı duvarlarından

burası bir adam

bir aşk çapında

bir çeşit hapishane tutulan

akıp giden su uyanınca adam

suyu geçmek isteyen karınca

bir taşın alevinden basarak ellerine

kaçınca adam

bırakmaz eşyasını da uykuda.

Cahit Zarifoğlu

**akgurbetci** · 09-05-2010, 04:13

Dünya ilişkilerindeki aşk, araştırmakla ilerler.

Çok yakında bir menzil vardır.

Her şey orada ne bulacağına bağlıdır.

Kişiye ya yol verirler sahasına varsın ya da ipini bir taşa bağlarlar,

önüne inci boncuk koyarlar.

Oraya varıncaya dek en onarılmazı;

Kalbin ucu, hesap yapmaya başlamışsadır.

O zaman mutluluklar bir baş ağrısı gibi

gelir ev yıkılması gibi de çeker gider.

Kalbin çıkarları yücelerden olur.

Cahit Zarifoğlu

**akgurbetci** · 09-05-2010, 04:15

Kendimle bir dönemeçte koşan iki çocuğun çarpıştığı gibi karşılaşmışım da

hangisinin ben olduğuna karar veremediğim

o çok kısa zamanın habire tekrarlanmasından perişan

çarçabut gibi ağzım, yorgunum.

Biraz da.

Bilmediğim bir şey sarıyor beni.

İçimden başka bir insan çıkıyor.

Bana yayılıyor.

Düşünüyorum ve hayatımı yaşıyorum...

Cahit Zarifoğlu

**akgurbetci** · 09-05-2010, 04:16

Cahit Zarifoğlu'nun Son Şiiri / Ocak 1987

Ölüm başucumda
Bir melek elini uzatıyor bana

Yapayalnız
Bir yolculuk

Ruhların beklediği bir yer var
Orda

Bir sığır gözü gibi bakıyor bana
Ölüm
Neden örtülerin altındasın, hadi çık
Görün bana

Zaman yol alıyor
O saat, ah o saat
Kimbilir nerede konaklar

Şatom kararıyor, ay ışığında mezar
Lâmbayı yak anne, üşüdü parmaklarım
Gidiyoruz azar azar.

Seçenekler
Yazdırılabilir şekli göster Sayfayı E-Mail olarak gönder
Stil
Normal gösterime geğ Hybrid-Şeklinde Ağaç şeklinde gösterime geç

09-05-2010, 04:12	#1
Kullanıcı Adı akgurbetci	Orası Neresi Burası Bir Adam Korkuyu kapışır taşlar karanlık kendine çekince perdeyi göz hüzünle odayı kapar el uyur ve akvaryumda balık resmi çekilmiş nehir Böyle bir çiçek vardı Rüyadaki geçit büyüyüp büyüyüp Büyüyüp büyüyüp büyüyüp Espası bir tek gecede Ezip el tutan Alnının bütün bir duvara dayayan ve sesleri bir orman büyüklüğünde güneşe yol yapan çocuk güreşip bütün gelişleriyle gecikmiş bir deniz feneri Saati yalvarır hızla Şafağı çoğaltır kan akan damar Adım zorlar kapıya çağrılan En korkulan gerçeği Bir boyun eğişle girilen böyle bir çiçek vardı kılcal kökleri çağın sarsıntı duvarlarından burası bir adam bir aşk çapında bir çeşit hapishane tutulan akıp giden su uyanınca adam suyu geçmek isteyen karınca bir taşın alevinden basarak ellerine kaçınca adam bırakmaz eşyasını da uykuda. Cahit Zarifoğlu

09-05-2010, 04:13	#2
Kullanıcı Adı akgurbetci	Dünya ilişkilerindeki aşk, araştırmakla ilerler. Çok yakında bir menzil vardır. Her şey orada ne bulacağına bağlıdır. Kişiye ya yol verirler sahasına varsın ya da ipini bir taşa bağlarlar, önüne inci boncuk koyarlar. Oraya varıncaya dek en onarılmazı; Kalbin ucu, hesap yapmaya başlamışsadır. O zaman mutluluklar bir baş ağrısı gibi gelir ev yıkılması gibi de çeker gider. Kalbin çıkarları yücelerden olur. Cahit Zarifoğlu

09-05-2010, 04:15	#3
Kullanıcı Adı akgurbetci	Kendimle bir dönemeçte koşan iki çocuğun çarpıştığı gibi karşılaşmışım da hangisinin ben olduğuna karar veremediğim o çok kısa zamanın habire tekrarlanmasından perişan çarçabut gibi ağzım, yorgunum. Biraz da. Bilmediğim bir şey sarıyor beni. İçimden başka bir insan çıkıyor. Bana yayılıyor. Düşünüyorum ve hayatımı yaşıyorum... Cahit Zarifoğlu

09-05-2010, 04:16	#4
Kullanıcı Adı akgurbetci	Cahit Zarifoğlu'nun Son Şiiri / Ocak 1987 Ölüm başucumda Bir melek elini uzatıyor bana Yapayalnız Bir yolculuk Ruhların beklediği bir yer var Orda Bir sığır gözü gibi bakıyor bana Ölüm Neden örtülerin altındasın, hadi çık Görün bana Zaman yol alıyor O saat, ah o saat Kimbilir nerede konaklar Şatom kararıyor, ay ışığında mezar Lâmbayı yak anne, üşüdü parmaklarım Gidiyoruz azar azar.

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)