Füruat, İslami literatürde bir terimdir. Her şeyin bir aslı ve bir de füruatı vardır.

Mesela; iman, inanç, fikir, itikat, dinimizde bir esas, asıl ve rükün ise; muamelat bunlara göre füruattır.

Yani iman ve itikattaki, arıza insanı dinden çıkarır. Ve şekavete götürür, muamelattaki eksiklikler günahkar eder, cennetten uzaklaştırır. İmansız etmez.

Ayrıca namaz, oruç, hac v.s. gibi dinin muameletı amelde; rükün, temel ve esas ise; sünnet ve nafileler onlara göre amelde füruattır.

Farzlar, helal ve haramlar dinin hudutları ve esasları ise; diğer meseleler farz makamında ve değerinde değil; füruattır. Yani elmaslarla, bakırlar ve gümüşlerin mukayesesi gibi….

Ancak füruatın toplumda anlaşılan manası; teferruat ve boş şeyler anlamına geldiğinden; ıstılahtaki Füruat da böyle telakki edilerek yanlış anlaşılabiliyor.

Dolayısıyla bahsettiğiniz o Hoca efendi; ıstılahtaki füruatın manasına göre muamelatta bir tasnif yapmış ve doğru söylemiştir.

Ancak dinleyenler, toplum arasında teferruat manasını anlayarak itiraz ediyorlar.

Bu mesele; füruatı yanlış anlayanların tarz-ı telakkileridir. Dini meseleler toplum arasındaki yanlış anlaşılan tabirlerle değil; islamiyetteki ıstılah ve literatüre göre izah ve tarif edilir.