Üzüntünün, derdin, kederin, sıkıntın üzeri kapalıdır. Yalnızlığı sever üzüntü. Melankoliyi… Yalnızlığın bir ironiye, bir metafora da ihtiyacı yoktur… Ve üzüntü paylaşıldıkça azalıyormuş gibi gelir ama bu yöndeki bütün paylaşımlar üzüntüyü azaltmaz sadece küllendirir.
Alıntı:
Öyle ya, gülümseyen bir yüzün bütün kapıları açabilecek sihirli bir anahtar olduğunu öğrenebilirsek surat asmanın kimsenin hakkı olmadığını da öğrenebiliriz. Çünkü buna çok ihtiyacımız var ve bunu hak ediyoruz.