Ödüllü Karikatürler

**Feride** · 05-09-2009, 15:52

Evet anlamlı bir konu olmuş gerçekten de..

Üçüncü resimde ise, ben sadece "KORKU"yu gördüm. Savaş çocuklarının yaşadıkları korkuyu...
Öyle ki, masmavi göklerde umutlarını, hayallerini arayan bir çocuk..Ama yaşadıkları, bunları gölgelemeye yetiyor malesef..

**dilemma** · 05-09-2009, 16:29

İkinci karikatürün bende uyandırdığı duygu fazlasıyla olumsuz.
Kaybedilen değerler var ve en başında insana verilen değerin yitirilmiş olması geliyor.
Çıkar ilişkileri çerçevesindeki ilişkiler yumağını, karşıdakinden "umut kesildiği anda" ona sırt dönülmesi ve iyi gün dostlarını çağrıştırdı.
Artık birbaşkasına somut bir karşılığı olmadan ayrılan her fazladan vakit, bunca koşuşturmanın içinde bir yük gibi geliyor büyük bir çoğunluğa.
Birbirimizi dinlemeye bile tahammül edemiyor/vakit bulamıyorken hastanın (nedense bana umut kesilmiş bir hasta gibi geldi) elinden tutmak, şefkat göstermek filan uzak bir ihtimal çoğunluk için...

Gittikçe yalnızlaşıyoruz..
Gerçek eller bulamadığımız için zor zamanda tutacak, böyle mekanik çözümler üretiyoruz hayatın her alanında..

Seçenekler
Yazdırılabilir şekli göster Sayfayı E-Mail olarak gönder
Stil
Normal gösterime geğ Hybrid-Şeklinde Ağaç şeklinde gösterime geç

05-09-2009, 15:52	#1
Kullanıcı Adı Feride	Evet anlamlı bir konu olmuş gerçekten de.. Üçüncü resimde ise, ben sadece "KORKU"yu gördüm. Savaş çocuklarının yaşadıkları korkuyu... Öyle ki, masmavi göklerde umutlarını, hayallerini arayan bir çocuk..Ama yaşadıkları, bunları gölgelemeye yetiyor malesef..

05-09-2009, 16:29	#2
Kullanıcı Adı dilemma	İkinci karikatürün bende uyandırdığı duygu fazlasıyla olumsuz. Kaybedilen değerler var ve en başında insana verilen değerin yitirilmiş olması geliyor. Çıkar ilişkileri çerçevesindeki ilişkiler yumağını, karşıdakinden "umut kesildiği anda" ona sırt dönülmesi ve iyi gün dostlarını çağrıştırdı. Artık birbaşkasına somut bir karşılığı olmadan ayrılan her fazladan vakit, bunca koşuşturmanın içinde bir yük gibi geliyor büyük bir çoğunluğa. Birbirimizi dinlemeye bile tahammül edemiyor/vakit bulamıyorken hastanın (nedense bana umut kesilmiş bir hasta gibi geldi) elinden tutmak, şefkat göstermek filan uzak bir ihtimal çoğunluk için... Gittikçe yalnızlaşıyoruz.. Gerçek eller bulamadığımız için zor zamanda tutacak, böyle mekanik çözümler üretiyoruz hayatın her alanında..

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)