Ölümden değil o andan korkuyorum yalnızca. Biraz evhamlı bir kişiyim, nasıl bir acı çekeceğimi düşünür dururum hep.

"Bir gelmemiş an için de feryat etme , geçmiş gelecek masal bunlar hep,
Eğlenmene bak ömrünü berbat etme.
Niceleri geldi, neler istediler, Sonunda dünyayı bırakıp gittiler...
Sen hiç gitmeyecek gibisin değil mi? O gidenler de hep senin gibiydiler.
Dünyada ne var, kendine dert eyleyecek, bir gün gelecek ki can bedenden gidecek,
Zümrüt çayır üstünde, sefa sür iki gün ... Zira senin üstünde de otlar bitecek "

Ömer Hayyam

Ölümden asla korkmuyorum diyene kesinlikle inanmam. Ölümden korkmamak için tertemiz bir amelinin olması gerek kişinin. Kim bana dinin gereklerini tam olarak , eksiksiz , hakkıyla yapan ; amellerinde salih amel dışında yanlışa düşmemiş tek bir kişiyi gösterebilir ? Hiçkimse gösteremez. Çünkü maalesef böyle biri yok.
Bu yüzden evet korkuyorum , çekiniyorum Rabbimin karşısına bu halde çıkmaktan.
O bize ne mükafatlar ne zenginlikler verdi. Defalarca şans verdi.. Peki ya biz o verilen şansları değerlendirebildik mi tam olarak? ya da onca güzelliğin farkına varabilerek yaşayabildik mi şu hayatta? Bu sorulara maalesef demekten başka cevabım yok.

Şimdi nasıl olur da 'hayır asla korkmuyorum' diyebilirim yüzsüzce?

Tamam diğer yandan ölümün aslında bir başlangıç olduğunu , aslında gerçekte sadece orada mutlu sadece orada huzurun en büyüğünü tadacağımız da biliyoruz.
En azından bunu düşünerek biraz rahatlayabiliyoruz..
Ama varolan gerçekleri de gözardı ederek , hiçbir yanlışımızın olmadığını söyleyerek kendimizi de kandırmanın bir manası yok.

Ne bileyim ya.. Karşık bu mevzular.. Rabbim ıslah etsin hepimizi.. Önüne ona layık bir kul olarak çıkmamızı nasip etsin inşallah..

Çok haklısın. Ben de anormal bir rahatlık var. Allah nasıl olsa günahlarımı affedecektir gibi bir yanlış rahatlık içersindeyim. Bu yüzden ölümden korkum yalnızca o anki çekeceğim acıdan ibaret.

Farklı bir ses olmak istemem ama ben ölümden korkmuyorum. Hatta ölümü seviyorum. Çünkü ölüm bir başlangıçtır. Ölüm rüyadan uyanmaktır. Ölüm yalancı, fani dünyadan kurtulmaktır.

Ölünce vereceğimiz hesap gerçekten zor. Tertemiz değilim. Belki Allah korusun Cehennem azabını tadacağım. Ama olsun. Sonuçta ben bu hesabı vermek zorundayım. Eğer "tertemiz olup öyle öleyim" dersem (ki malum böyle bir pazarlık şansımız da yok), o zaman hiç ölemem. Daha da kötüsü dünyada tertemiz olmak için kalacağınız her gün daha da kirlenirsiniz.

Doğru, hesap çetin ama adaletsiz değil. Ne suçum varsa hak ettiğim cezayı çekeceğim. Ben vereceğim hesabın sonuçlarından korkarım. Ama hesaba çekilmekten korkmam.

Sınava giren bir öğrenci, "Ben sınavımın sonucunu öğrenmeyeceğim" der mi? Demez. Hatta mümkün olsa sonucu hemen öğrenmek ister. Peki öğrenci neyden korkar? Sınav sonucundan yani geçip geçemediğinden korkar. Kalmaktan korkar. Fakat kalacağını bilse bile sonucu öğrenmekten korkmaz. Ben de Cehennem azabından korkarım. Ama hesaba çekilmekten korkmam.

(Bir not düşmek istiyorum. Belki ilerde evlenip bakmakla yükümlü olduğum bir evladım, bir eşim olursa, her ne kadar Rabbimin onları açıkta bırakmayacağını bilsem de o zaman ölümden belki korkarım.)

Hayatım boyunca bir kaç sefer ölümle burun buruna geldim takdir neyse ona razı oldum her seferinde de Allah bir vesile ile kurtardı..
Bu Allahın emri bundan korkmuyorum Allahı razı edemeden ölmekten korkuyorum..