Düşünmemiz gerekir ki, başımıza bir şey gelmesini istemiyorsak, hiç var olmak istemiyoruz demektir.
Musibetler, bozulma niteliği taşıyan şeylerin bozulmasından ileri gelir. Musibetlerin olmamasını
istersek, tabiattaki oluş ve bozuluş kanununun ortadan kalkmasını istemiş oluruz.
Bu ise imkânsızı istemiş olmak demektir. İmkânsızı isteyen,
muradından mahrum kalır. Bu da bedbahtlıktır...
(Ebu Yusuf b. İshak el-Kindi)

Her ağıt kendi sesleminde taşır sürûrunu. Ve ben sükûnete muteber kıldım sana mecz eylediğim
ne kadar harfim saklıysa gecenin rahlesinde. Bu ağıt, ellerimde büyüttüğüm yıldızlarla
ismine şerhettiğim bir parantez ol diyedir sevda şerhime. Bir sözdür
bu sana, ilelebet göğsümde muskalanan. Söz ki Nûn’a değer
Elif olmaya meylederken kalbim...
(Muhsin Kalender)

“Dil ile ikrar kalb ile tasdik” denen imana ev sahipliği yapan kalb nerede acaba? Yürek dediğimiz
kalp mi yoksa beyin mi? Kur’an buna sudûr da demektedir. Ruh beyinden müstakil
bir alan mı? Beyin düşüncenin merkezi ise, ruhun yeri neresidir? Ruh’la
ilgili fazla soru sormamanın istenmesi bu sorulara bir cevap
bulamayacağımızın hikmeti mi yoksa?
(Mustafa Everdi)

Ne gülü tanıdık, ne aşkı anladık. [...] “Gülü seven dikenine katlanır.” deseler de, biz sadece
dikenlerin kanattığı yerlere aldandık. Dikenler doldurdu dünyamızı, dikenler
yok etti güle olan sevdamızı. Korktuk artık gülün yanına varmaya,
korktuk gülden terazi tutmaya, korktuk gülü koklamaya…
Gül bizden ırağa gitti, biz gülden ırağa…
(İsmail Bingöl)

Her nasip için ayrı ayrı Rahmet şekillenir...
(Cahit Zarifoğlu)

Damlanın denize düştüğünde deniz olduğu gibi, hakikate yaklaşabilmek de, ruhun sesi vicdanla
cevherin sesi ilhama kulak vermekle mümkündür... Kâinatla bütünleşebilmekle,
insanın yaratıcı olmadığı ve insani olan hiçbir şeyin de yaratık
olmadığı şeklindeki bütünsel düşünceyle
iç içe yaşamak, insanı kâinatın
eşrefi mahlûkatı yapar...
(Yunus Emre Tozal)