Bir ezgidir ruhumun inleyişleri makamını bilmediğim. Girdaplarda düşüncelerim, bir şey eksik kalır
çözemediğim. Yağmur sonrası sokak kenarlarında akan sulara kapılıp gider bakışlarım ve
gece olur, ay yüzünü gösterir, ruhumun denizi “gel”lerle yükselir… Yine sen
kalırsın bahçemde açan tek gonca gül, sen kalacaksın bir ömür...
(H. Hüseyin Kemal)

Gerçek sevginin yüceltici gücü olduğu gibi çarpık sevginin de aynı oranda alçaltıcı özelliği vardır.
Birincisinde insan kendisini bulurken, ikincisinde kendisini yitirir. Sevdiğini ilah edinir,
onu tefekkür eder, onu zikreder, onu tesbih eder, onu görür, onu yaşar. O
artık sevgili olmaktan çıkıp bir çeşit ‘ilah’ olmuştur. Ve zaten
bu sayılanlar da bir tür tapınış yöntemleri değil midir?
(Mustafa İslamoğlu)

Evine kapanıp toplumdan koparak dâvâ bilincine ve dâvetçi kimliğine sahip olmak
mümkün olmadığı gibi; faâliyet, hizmet, dâvâ diyerek, hanımların bütünüyle
evlerinden kopmaları da onları kimliksizleştirecek, ya da erkek kimliğine
büründürecek, fıtratlarına yabancılaştıracaktır...
(Ahmed Kalkan)

Çilek dallarını bozguna uğratan dolular gibi sancı kıvranışlarındayım, ezilen ve dökülen
kaybettiğim olgunluklarımı saklıyorum senden. Eriyorum, buz gibi
maveranın tutkusuna ve derviş gibi Hakk’a eriyorum.
İddialı kelimeler barındıracak kadar
yürekli olamadım...
(Tahir Çiğdem)

Paradoksal susuyorum. Sessizliğimi ses yaparak, en sağlam seslere dayanarak susuyorum.
Sesimi dağlara duyurmak için hiç bir çaba sarf etmeksizin susuyorum.
Sıradağlar karşısında dizeler boyu susuyorum. Susarak yaşam
ve anlama dair yeni sebepler üretiyorum. Ben susayım ki
konuşması gerekenler konuşsun...
(Necmettin Evci)

Şu kısacık dünya hayatımızda, şu daracık yeryüzünde, insan yüzü en sık muhatap olduğumuz,
en çok yüzyüze geldiğimiz yüzeydir. Ancak, [...] sık sık baktığımız herhangi
bir yüzey bir süre sonra bıkkınlık getirirken; insan yüzüne baktıkça,
bıkkınlık değil, mutluluk duyarız. Şükür ki, en çok sevdiğimiz
yüzler en sık baktığımız yüzlerdir. En çok da, âşinası
olduğumuz yüzleri özleriz...
(Senai Demirci)

Her şey zamana bırakılır mı? Yoksa dedikleri gibi zaman her şeyin ilacı mı?
O zaman neyi tedavi ediyoruz zamanla? Meleksi yanlarımızı
mı, yoksa şeytansı yanlarımızı mı? Zamanın hangi
kıyısında imanımız bekliyor bizi?
(Ali Öner)

Ey kâinatın her köşesinde Kendisine ibadet edilen ve bütün varlığın husûsî lisanlarla Kendisini
zikredip durduğu Ulu Zat! Meşguliyet sahamızı yalnızca Sana hasrettiğimiz
ibadetlerimizle doldur ve daima varlığını duyurarak gönüllerimizi
Sana şükür hissiyle coştur; coştur ki sadece ve sadece
Sana ibadet etmiş olalım ve yalnız Senin
huzurunda kullukta bulunalım...
(M. Fethullah Gülen)

Küle döndüysen, yeniden güle dönmeyi bekle… Ve geçmişte kaç kere küle dönüştüğünü değil,
kaç kere yeniden küllerin arasından doğrulup yeni bir gül olduğunu hatırla…
(Yusuf Özkan Özburun)

Bir kabahate mazeret aramak, daha büyük bir kabahattir. Hata bir hatadır;
o haliyle kalsa ve telafi yolları aransa basit bir hata sayılır. Fakat
o hataya bahaneler ileri sürmek ve başkaları nezdinde
onu mazur göstermeye çalışmak mürekkep
ve katlanmış bir hatadır...
(M. Fethullah Gülen)

Ha bitti bitecek bir hayatın var. Git, bir çiçeği kokla! Pencerene gelen kumrulara buğdayın, merhametin yok mu?
“İnsan” olduğunu nerelerde hatırlıyorsun en çok? [...] Aynaya bak! Gözlerin yuvalarından çıkmış!
Çok da malın mülkün var. Dağıt da bunları; hafifle! Ellerini ve kalbini elden/gözden geçir!
Hayatı kokla! Sık sık çal kalbinin kapısını... orda mı?
(Ali Hakkoymaz)

Eğer helâl olarak yapamadığımız bir iş varsa,
hicretimiz o işi değiştirmektir…
(Ahmed Kalkan)

Modern telakki neyi ne kadar tüketeceğimiz, nasıl yapacağımız hususunda bizim ölçülerimizi
esas almıyor. Hızla dönen bir çarkın hegemonyası, durup akletmemize, ölçüleri
hatırlamamıza, “Bunun için mi bu dünyadayız?” muhasebesine mani
oluyor. Beşeri nefsinden yakalayan Batı uygarlığı gözleri
kamaştırıyor, zihinleri karıştırıyor...
(Ali Yurtgezen)

Aşk ebedi olana yöneltilir. Kesintisizdir, bitimsiz ve duraksızdır. İnsana soluk aldırmaz, iflahını keser.
Ciğerlerinizi istila eden deniz suyu gibi kaplar sizi, tuzu içinizi yakar. Ancak teslim olup
onda boğulmayı kabullenmekle huzur bulur insan. Aşk ciğerlerinizi
doldurdu mu artık siz ebediyeti görürsünüz, gözünüzdeki
perde kalkar. Bir tohumda ağacı görmek misali...
(Mona İslam)

Ebedi hayat için geçici dünya zevklerini terk etmek pek tabi akıllı insanın işidir. Aklın zekatını bu yönde
verenler ne güzel şükür sahibidirler. Sadece Allah’ı tanımak bizi kurtarmayabilir; ama Allah’ı
tanıtmak çok günahı bizden götürebilir. Allah’ı layıkıyla tanımak ve tanıtmak adına,
kolla kardeşlerini her daim gönülden sarıl onlara, avuç avuç duayla…
(Ayşe Yılmaz)

Bakmanın ötesine geçip görmeyi başarabilmektedir maharet. Kundaktaki bebekten cennetin
kokusunu alıp, okyanusun sesindeki sınırsızlığı duyabilme bahtiyarlığına erişmek…
Bunu başarabildiğin an, kuşların nasihatinden insanın havlayışına kadar
her şeyi olduğu gibi görüp işitebilirsin.. [...] Görünüşün ne olursa
olsun.. içinde taşıdığın ne ise sen ancak osun...
(Selim Sevkioğlu)

Bir demet duaydı isteğim bir demet aşkla beraber
Dua eden serçelere nispet olsun diye
Birde sahil kenarında yol bekleyen kumrulara
Gönderemez miydin bir demet dua ey dost...
(Bilgin Erdoğan)

Sevgiye bir tutam şefkat, bir tutam da nezaket karıştırdığınızda o, melekleri kıskandıran bir kıvama ulaşır.
Sevgi, tek başına bir ölçüdür. Hak ona bakar, halk onu arar. Sevgi, Yusuf’un (aleyhisselâm)
kuyusunda sabır, Nemrut’un ateşinde gül olur; hicret yolunda emniyet
olup dillerde, “lâ tahzen innallahe meana”ya (üzülme
Allah bizimle beraberdir) dönüşür...
(Orhan Tek)

Baktığın yerde hevesin, işittiğin seste kursağın emanettir.
Bilmediğin köy “senin değildir” aslında. Yine de
seni seviyorum ey dünya…
(Nur Zelal)

Bazen hayat ağırlaşıyor. Bir kelebeğe, kanatlarının ve süslerinin ağır gelmesi kadar hatta!
(Tarık Tufan)

Peygamberimiz (s.a.s.)’in “Allah’ım! Korkaklıktan Sana sığınırım.” [S. Müslim Terc. 7/188] buyurması,
korkaklığın kötü huylardan olduğunu göstermektedir. [...] Terbiyenin korkak yetişmedeki
tesiri büyüktür. Bunun için ana baba ve öğretmenlerin [...] çocukları cesur
yetiştirmek için onların kafalarını öcü ve gulyabâni masalları ile değil;
mertlik ve kahramanlık hikâyeleri ile doldurmak icap eder...
(Ahmed Kalkan)

Kimini kelebek kılıyorsun Rabbim, renk ve letâfet… Kimini koza; kazanlara kaynar sulara atılıp
ipek oluyorlar. Kimi tırtıl olarak ölüyor. Dut ağacının yapraklarını yemekmiş vazifesi…
Kelebek olmayı hayal ederken ipek olmuş bizimki. Hâlâ kelebek olamamanın
hayfında… Oysa teslim olup iyi bir ipek olsa, belki de bayrak yaparlar...
(Ayşenur Vural)

‘Neyse’ deyip toparlanmalıydım artık. Dökülen cümlelerimi, kırılan gençliğimi,
darmadağın olan hayatımı onarmalıydım ve yeniden kalkabilmeliydim
düştüğüm yerden. Bu kadar hassas olmanın vakti değildi artık.
Küçük yaralarımla uğraşarak kaybedecek vaktim yoktu.
Zira hayatın tutunacak dalları vardı...
(Zeynep Özcan Şeker)

İmansız, mesuliyetsiz ve hedefsiz ilim ve akıl… Nedir yapılmak istenen?… [...] İnsanı düşünen
hayvan yapmak, onu değiştirmek, şehri vebalı kılmak, hayatı bir kusuntu hâline
getirmek ve sonuçta varlığı hayalî lafızlar hâline getirmek istiyorlar.
Kanaati de, teslimiyeti de ters yüz ettiler ki nesillerimiz
geldikleri acı sonu görmesinler…
(Cafer Yalnızyaşar)