FÜSUNLU IŞIK
 

Söyler Seni yüzbin dil ile dağlar, dereler,
Her yanda tül tül esma ve sıfatın görünür..
Duyunca adını her gönül ürperir-inler,
Çehreler büyülü bir mehabete bürünür.

Vücudun aynasıdır halayık şüphe yok;
Her bir varlıkta Cemalinden bir eda gizli.
Münkirlere olmasa da mü’mine şahit çok:
Gördüğümüz her şey adeta lahut benizli.

Füsunlu ışığın gerçi her simada ayan,
Ancak güzelliğine aşina olan görür.
Renkler, şekiller, suretler Seni anar her an;
Anar ve çağıltılarla ummanına yürür.

Tesbih etmeyen var mı Zatını bu cihanda?
Herşey Senin şem’ine pervane döner;
Vuslat duygusu her sinede bir kara sevda,
Kara sevdalı olmak bile payeymiş meğer..

Bırakma hicranlara açık tahtımla beni!
Lutfedip vuslatınla ruhumu eyle!
Yakma ikbal bilmeyen kara bahtımla beni!
Bir nim u nigahınla gönlümü eyle!

Gönder ışığından ruhuma sönmeyen bir nur!
Zühul etmeyeyim gayrı varlığından asla;
Ne olur insin artık mahzun gönlüme huzur,
Kalmasın va’dinin is’afı bir başka fasla.!