YİTİK ÖZLEM
 

(Bir)


Şefkat huzmesi kollarında
Merhamet pınarları gözlerinde açtım gözlerimi anne
Râyiha kokan saçlarından
Şehla gözlerindeki şebnemlerden süzüldüm…


(İki)


Küçüktüm,
Hatırlıyorum kucağındayken yüreğinin titrediğini anne
Gecenin ukdelerinden saklayıp
Yüreğimi yüreğine değdirdiğini hatırlıyorum…
Unutamıyorum,
Uyandığımda gamzelerime buseni kondurduğunda
Sevgiyi damıtıp aşkı şahlandırdığına şahit güneşi…


Ben ağlarken sende ağlıyordun anne
Gülünce gözbebeklerin parlıyordu
Nâmütenâhî vefanla okşayıp saçımı
Mehveş yüzünü ayırmıyordun anne…


Solgun bir yaprak misali
Dalından, annesinden koparılmış…
Tufana hazırlanırken ki çırpınışımla
Kara taşlar basıyorum bağrıma yokluğunda anne…
Elem meclisinde dokuyorum hüznümü
Sümbüllerin, mor menekşelerin eşliğinde…


Ak sütünle beslenen gözyaşlarım
Serçenin şehbâlinde taşınan vefaya hasret
Sevgin ve kumruların aşk nağmeleriyle
Eriyor gün geçtikçe cemrelerde kanadım
Öksüz ama mütebessim…


(Üç)


Yazgımızda büyümek de varmış
Büyüyüp ayrı kalmak da varmış anne
Büyüdükçe uzaklaştırdılar bizi
Gam dağlarında özlem arttı, hasret arttı anne…


Şimdi otel odalarında
Aramızda gamlı dağlar ve hüzünlü şarkılar
Buz gibi şefkatinden mahrum yüreğimle
Üşüyorum süveydama kadar geceleri anne…


Üşütme beni,
Rüveyda ellerinden eksik etme ellerimi
Üzerimi gözlerinle ört anne…
Üzerimi bağrınla ört…

Yunus Emre Tozal

YİTİK ÖZLEM