Bir Kaya Dibinde Yeniden Dogacaktir Bu Can
.
Elbet bir gün
Bir gün, uzak yalnizliklar çalacaktir kapimi
Göze görünmeyen bir can
Bir can, saracaktir sürgündeki ask yarami.

Bir gün,
Aydinlikta yürümeye korkan düslerim
Kararanligi seçecektir emeklemek için.
Nazik parmaklarina alistigim Meltem
Keskin bir biçak sirti gibi
Acitarak geçecektir tenimden
Kanatarak umutlarimi...

Ölüm,
Ölüm mü, boynun bükmüs
Suskun suskun bakacaktir yüzüme.
Çiplak bir Sonbahar agaci utangaçligindaki ruhum
Mahcup bakislariyla yakacaktir akil kandillerini
Yeniden hep yeniden...

Biliyorum, her dönemde
Parlak isik sunmayacaktir Günes tutkularima...
Bazen de gök kubbeye çakilan iri basli çivilerle
Aydinlanacaktir bu daracik hapishanem! ...

Ama bir gün, inaniyorum ki;
Bir umut görürse bu gözler ardi sira yürüyen
Yillanmis sarap misali tasacaktir mahzeninden
Sayisiz ask sarkilari toplayacaktir akan suyun üstünden
Ve haykiracaktir yeniden:
“Gönül Ferman Dinlemez”...

Yeni dogan bir günle; çok uzaklarda,
Bir kaya dibinde yeniden dogacaktir bu can,
Yeniden gebe kalacaktir binlerce çiçege bu yürek
Ve gizli bir elle, binlerce tohum salacaktir gönüllere
Kendi umutlarinda yeseren,
Kendi gülüslerinde konusan...

Evet bulutlar dagildi, dalgalar sakin,
Umutsuzluk iskele dibinde.
Doga
Doga ki, yeni bir dünya için
Aydinlikla yikaniyor...

Rukiye Çalışkan