Kelimeler kalpten akan katrelerin kabıdır… Kalpte ne varsa o damlar ve tekrar ait olduğu yere döner damlalar... Kimliğin kilididir kelimeler… Kibar kalpten kelamın kibarı damlar, kem kalpten de kem kelime…



Boş değildir kelimeler, boş olanlar bile bir boşluğu ifade eder… Hiçbir kelime de boşlukta kalmaz, bir kalbe konuk olur… Keder kelimeleri kederliler kapar, kimsesizlerinkini kimsesizler tutar, sevinçliler sevinçlileri sevindirir… Yaslıları yaslandırır yaslı kelimeler…



Hikmetin kabı, mananın kılıfıdır kelimeler… Mana denizi kabardığında kelime dalgasıyla vurur yürek sahillere… Sahile değişik şekiller verir bazen nazlı, bazen hırçın vuran dalgalar… Engin denizlere yelken açmak da kelime teknelerine binmekle olur… Denizle sahil arasında gelgitleri oynar kelimeler…



Kimse kaçamaz kader kelimelerden ve kader olan kelimelerinden… Kem bir kelime kendinin yazdığı yazgıdır ve tekrar sahibine yansır… Hased hasisliktir, sahibini yakar… Gıybet kendi kendini dişlemektir… Zan zulmü, zamansız yakalar kişiyi…



Kelime varsa bir kalem vardır… Bir kelimedir kâinat… Kâinatı “Kün” (Ol) ile yazan kader kalemi, her bir kalbe de ayrı bir imza atmış, her ömre farklı bir yazgı yazmıştır… Motif motif çizmiştir “an”ları, desen desen yapmıştır yolları…



Kâinata ve kalbe yazılanları iyi okumak insanın güzelliklerle bezenmesidir… Kem kelimelerle kirletmemeli insan kalbini… Hikmet konuşmak varken gıybet etmemeli, tefekkür ederken hasislik düşünmemelidir…


Evet İnsan her zaman ;Hayatıyla “Elif” yazmalı, “Vav” vuslatıyla yürümeli, ve yüreği her daim “Hu” ( O’nu ) okumalıdır..