Bunca mektep bitirmişsin gayretle;
Cehlin bâki kalmış.. Gördüm hayretle.
Değil böyle, alay etmek âyetle;
Ağlardın.. Durmadan hüsrânına sen,
Küfrün bedelini, bir bilebilsen !
Ne gaflet.. İslâm'a teslim olmamak,
O nûr denizinde, vecde dalmamak.
Değil, beş vakitte namaz kılmamak;
Bir ömür secdeye kapanırdın sen,
Mahşer dehşetini, bir bilebilsen !
Dilinde çağdaşlık(!) efsâneleri,
Gezerken, o "entel" meyhaneleri;
Böyle hoş gelmezdi, saz nağmeleri,
Kırardın.. O süslü kadehleri sen,
Kevser lezzetini, bir bilebilsen !
Aşında bir damla, ne ter, ne emek,
Nerden bileceksin, “helâl” ne demek.
Değil fâiz denen, ateşten yemek;
Bin lûtuf sayardın, fakirliği sen,
Servet vebâlini, bir bilebilsen !
Oğlun, bir kumarbaz, esrar da caba,
Kızın, sokaklarda sığmıyor kaba.
Ey Kur'ân câhili, şuursuz baba;
Bu ihânetinden, ürperirdin sen,
Kur'ân'ın hükmünü bir bilebilsen !
O yaşlı ananda, tutmuyor dizler,
Bir tas çorba versen, nemlenir gözler.
Değil ona hergün, iğneli sözler;
Taşırdın sırtında.. Bin yıl bile sen,
Cennet müjdesini, bir bilebilsen !
Ey şükür fakiri, doyumsuz insan,
Bilsen ki nankörlük, ne büyük hüsrân.
Değil, bu sayısız nîmete küfrân;
Öperdin.. O kuru ekmekleri sen,
Kerem Sahibini, bir bilebilsen !
CENGİZ NUMANOĞLU
(1997)