[Cihannur]

Ahmet Taşgetiren



Seni Seviyoruz, Savunan Adam!

“Genç adam seher vakti kalktı. Gecenin derinliği her yerde hissediliyordu. Abdest aldı. İki rekat namaz kıldı. Yasin-i Şerifi okudu. Sonra dua etti.

“Rabbim, onun göğsüne inşirah ver, göğsünü aç, genişlet… İşini kolaylaştır. Dilindeki düğümü çöz, ta ki sözlerini doğru anlasınlar” dedi.

O güne kadar pek çok kere eleştirmişti. Zaman zaman “Acaba gerçekten samimi mi yoksa…” diye sorular ve ihtimaller arasında bocaladığı bile olmuştu. Ama işte şu tercih noktasında aklına duadan ve muhabbetten başka bir şey gelmiyordu.

71 yaşında, yüzüne tevekkülün ince izleri sinmiş bir adam, hiçbir şekilde yıkılmadığını ifade edercesine zarif bir tebessümle basamakları tırmanıyordu.

Savunacaktı… Savunulması gereken ne varsa hepsini… Üstüne yürünen her şeyi… Ezilen her insanı… Horlananları.

71 yaşından sonra insan, kendi “dünya”sını savunmazdı. O savunma bir gelecek savunmasıydı…

“Her adımı bir kefaret olmalı geçmişte hata olarak görülenlere…” diye düşündü. Sabah güneş doğarken o hâlâ dua iklimini yaşıyordu.

Düşünceler içindeydi. Birdenbire gözlerine kan hücum ettiğini hissetti. Burun kemikleri sızlıyordu. İçinde mani olamadığı gözyaşları birikmişti… Onları tutmanın imkânı yoktu. “Nedir bu millete yapılanlar” sorusunu bir türlü cevaplandıramıyordu. Ne isteniyorsa veriyordu millet… Çocuklarının tabutları üstüne kapanıp ağlayan anneleri, bacıları düşündü… Sabahın köründe ucuz ekmek kuyruğunda bekleyen anneleri düşündü… Vapur iskelelerinde kıvranıp uyuyan çocukları düşündü. Üç aylık emekli maaşı kuyruğunda can veren dedeleri düşündü… Sonra Beyazıt’ta bekleşenleri düşündü… Sonra yıllarca Güneydoğu’da ateş hattında görev yapıp, hanımı başörtülü olduğu için resen emekli edilenleri düşündü… Sonra suç aleti olarak müsadere edilen çarşafları, sarıkları düşündü…

Sonra şıkır şıkır elbiseleri içinde, şıkır şıkır kadehleri tokuşturanlar geldi aklına, memleket üstüne atılan nutukları hatırladı, “hakimler ve mahkûmlar” ayrımı oluştu zihninde birden.

Sonra merdivenleri tırmanan ve saatlerce ayakta savunma yapan 71 yaşındaki adamı düşündü.

Alnında domurcuklanan terleri düşündü. O ter, bir de başka bir yerde azap ürünleri gibi domur domur akmıştı çenesinden aşağı. Onu düşündü.

Hayır bu ‘bu dünya’ya yönelik bir savunma olamazdı.

Yüzü allak bullak olmuş bir halde, “Neden böyle” diye çığlık attığı duyuldu. Neden bunca mazlumiyet?

Sonra deruni sevgi tomurcukları oluştu içinde savunan adama karşı.

Orada, sanık sandalyesindeki siluetini çizmeye çalıştı içinde. Orada tek bir kişi yoktu. Sürekli değişen, milyonlarca değişen insan siluetleri vardı. Sanki savunmanın her kelimesini bir başka kişi seslendiriyordu. Sanki hiç bitmemiş bir duruşmadan kesitlerdi gözlediği. Sanki bu görüntü hiç değişmemişti. Sanki gözü kendisine aitti savunan adamın, yüreği dedesine, elleri babasına, tebessümü çocuğuna… “Bu, benim” dedi, “Hiç şüphesiz bu benim.”

Her şey bitecekti bu dünyada. Tarihe düşülen notlar kalacaktı. Onlar gidecekti ebediyet alemine. Her yapılanın yazıldığı bir tarih kütüğü vardı, o taşınacaktı en yüce mahkemeye. Yargı adamlarının da yargılandığı bir mahkeme daha kurulacaktı. Önemli olan oraya taşınan zabıttı. Onun için savunan adam adına hiçbir şeye üzülmek doğru olmazdı. Dünyevi üzüntü ve sevinçler, dünyevi zafer ve mağlubiyetler hep geçici idi. Önemli olan dünyada “ebediyen kalıcı olan”ın sırrını yakalamaktı. Savunan adam, belki en kalıcı eylemini, orada dururken gerçekleştirmiş olmaktaydı.

Saadet çağından bir serinlik doldu yüreğine. Arada örümcek ağı vardı, bir de güvercin yuvası. Öte tarafta dişine kadar silahlı adamlar vardı. İki kişiydiler. Biri kendisi için değil, diğeri için, ebediyet muştucusu için endişeleniyordu. Diğeri “Hüzne kapılma, Allah bizimledir” diye teskin etti dostunu. Allah kalbine sekinet verdi. Onlara çağları aşan bir ömür verdi. Onları onurun simgesi yaptı.

“Allah’ım ümmeti Muhammed’e merhamet et” diye dua etti, sonra “Allah’ım ümmeti Muhammed’e yardım et, koru. Allah’ım ümmeti Muhammed’e mağfiret et.”

Sonra “Seni seviyoruz savunan adam” diye seslendi.

Kaynak

Yeni Şafak 20.11.1997