arkadaşlar herkes sandıklarıa mukayet olacak inşallah 367 değil 467 gülü meclise göndereceğiz sorun şu aslında


Kaç nesildir itibarlı ailelerin oturduğu ve çocuk bahçesinden sadece onların çocuklarının yararlandığı bu mahalledeki seçkin yurttaşların ağzının tadı da o zaman bozuldu. Kendilerini mahallenin sahipleri olarak görenler, yeni durumu bir türlü kabullenemediler.


Tekrar başlangıçtaki hikayemize dönecek olursak, aslında uysaldır kenarın çocukları, geldikleri parkın onların babalarının da vergisiyle yapıldığını bilmez ve bu yüzden kendilerini hep yabancı hisseder, öteki çocukları da ev sahibi zannederler. Parktaki yerleri iğreti, boyunları eğiktir ve sanki hakları olmadığı halde orada oynadıkları duygusunu taşırlar. Seyretmekle yetinmeyip aynı oyuncağa talip olduklarında ise kıyamet kopar. Parktaki huzur ve güven ortamı bozulur, parkın bekçileri de onları dövüp parktan kovar. Dövülen ve kovulan çocuklar nerede hata yaptıklarını bir türlü anlayamazlar. “İyi” olduklarını kanıtlamak için uğraşır dururlar. Ama devlet mahallesinin sakini onlara bir türlü inanmaz. Çünkü inanmamak zorundadır, inanırsa paylaşmaya razı olmak zorundadır. Bu böyle sürüp gider, aciz kaldıklarını kabul edip giden veya sadece seyretmekle yetinen çocuklardan boşalan yere, sonraki günlerde başka kenar çocukları gelir, aynı üzücü olaylar yeniden ve yeniden yaşanır.