Şehirler seni benden alıp götürüyor!
Tutkulu yüzyıllar var sanki arkamda. Kar yağmakta hüzne mahkum şehirlere. En ılıman ayrılıklar, en hüzzam makamlarla hatırlanıyor bu gece.
Vakit; gece yarısı ve şimdi mevsim seni getiriyor...
Sen geliyorsun usulca... En üşüyen yanlarıma, pencereme düşen bir kar tanesi ile dokunuyorsun. Yıldızlar vuruyor, hüzne mahkum sokaklarıma. Gözlerim karanlıklara mıhlanmış, gölgenleyim her köşe başında.
Vakit; gece yarısı ve şimdi mevsim seni getiriyor...
Yıllar geçiyor gözlerimin önünden... Senli ve sensiz bütün yıllar...
Sonra birden gidiyorsun ve gelip geçen bütün mevsimlerin hüznü düşüyor yakama. Yağmurlarla hatırlıyorum seni. Beyaz kar taneleri arasında bir hayal gibi gelip geçiyorsun sanki. İliklerim titriyor soğuktan, gezdiğimiz limanlarda arıyorum seni. Rıhtımda, hüzne demir atmış gemilerle bekliyorum seni.
Kahrolayım!
Şafak ağarıyor!
Sabah güneşinde kaybediyorum seni! Dört yanım çaresizlik. Gidiyorsun yakamozların koynunda.
Ruhumda depremler...
Enkaz altında yüreğim.
Şimdi...
Şimdi şehirler seni alıp benden götürüyor. Şimdi mevsimler de, hayaller de ayrılıktan dem vuruyor!
sebahattin celebi
|