Yazamıyorum yazmak istediklerimi. Kalbime kilitlenmiş kelimelerim, ayaklarına prangalar takılmış hecelerimin. Kışın en uzun geceleri arkadaşıdır gecelerimin. Bir mum ışığına hasrettir pervanelerim.
Sen varsın yalnız sadece sen! Adısın duâlarımın.
Hayalin gönlümün meşalesini yakamadan, bir kibrit alevi gibi yanar söner duygularımın rüzgârlarında. Kıyıya çıkmak için muhtaç olduğum bir sandalsın görüp kaybolursun ruhumun dalgalarında. İlkbaharlarımda yeşertemediğim bir çiçek gibi açarsın kışımın ortasında. Sen kimsin? Kendimi terk edişlerimde kapısına düştüğüm, yalnızlığında üşüdüğüm sen kimsin?
Bir ezgidir ruhumun inleyişleri makamını bilmediğim. Girdaplarda düşüncelerim, bir şey eksik kalır çözemediğim. Yağmur sonrası sokak kenarlarında akan sulara kapılıp gider bakışlarım ve gece olur, ay yüzünü gösterir, ruhumun denizi “gel”lerle yükselir... Yine sen kalırsın bahçemde açan tek gonca gül, sen kalacaksın bir ömür.
Bin ruha sarılamaz bir ruh, biri arar. Gönül misafirdir diğer özlerde ruhunun derinliklerine inecek bir göz arar. Ay ışığı vururken güllerin yüzüne bülbüllerin utandığı demlerde ruhumu bir sarhoşluk sarar ....
ALıNTıDıR__