[fütüvvet]

Temsilde anlattığı hâlin benzerini muhtemelen başka bir zaman namaz esnasında yaşamış olan Bediüzzaman Hazretleri, “garip bir hâlet-i ruhiye” şeklinde nitelendirdiği bu durumu Altıncı Şuâ’da şöyle anlatır: “Bir zaman karanlıklı bir gurbette, karanlık bir gecede, zulmetli bir gaflet içinde, hâli hazırda olan bu koca kâinat hayalime câmid, ruhsuz, meyyit, boş, hâlî, müthiş bir cenaze göründü. Geçmiş zaman dahi bütün bütün ölü, boş, meyyit, müthiş tahayyül edildi. O hadsiz mekan ve o hudutsuz zaman, karanlıklı bir vahşetgâh suretini aldı. Ben o hâletten kurtulmak için namaza iltica ettim. Teşehhü de “et-Tehiyyât” dediğim zaman birden kâinat canlandı; hayyattar, nuranî bir şekil aldı, dirildi. Hayy-ı Kayyum’un parlak bir aynası oldu. Bütün hayattar eczasıyla beraber, hayatlarının tahiyyelerini ve hedâyâ-yı hayatiyelerini daimî bir surette Zât-ı Hayy-ı Kayyum’a takdim ettiklerini ilmelyakîn, belki hakkalyakîn ile bildim ve gördüm. Sonra “es-selâmu aleyke eyyühe’n-Nebiyyü” dediğim vakit, o hudutsuz ve hâlî zaman birden Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü vesselâm’ın riyaseti altında, zîhayat ruhlar ile vahşetzar suretinden ünsiyetli bir seyrangâh suretine inkılap etti.”