[selinay]

KaraEsref Nickli Üyeden Alıntı

Dünyaya geliyoruz. Bir doktorun elleri arasında bedenimiz yıkanıyor ve adına kundak dedikleri bir beze sarılıyoruz. Herşey tertemiz. Melek misali. Sonra yolculuk başlıyor. Kullanmaya başlıyoruz bize verilen bedeni. Ve öyle bir kabulleniyoruz ki sanki hep bizimmiş, bize aitmiş gibi geliyor. Kirletmekten hiç çekinmiyoruz. Ya sonra?

Bir hemşirenin bir doktorun elleri arasında başlayan hayat bu sefer bir imamın ellerinde son buluyor. İlk günkü gibi yine yıkanıyor bedenimiz. İlk günkü gibi bir beze sarılıyor. Ama ilkinden farklı oluyor bazı şeyler. Su bedenimizdeki kiri götürmüyor. Bezin adı da kundak olmuyor. Kefen diyorlar. Ve ilk günkü gibi bedenimiz anneye babaya teslim edilmiyor. Kara toprağa veriliyor.

İşin ilginç yanı, bizim bunları hiç görmüyor olmamız. Ne doğduğumuzu, ne de öldüğümüzü görüyoruz. Sanki hep vardık ve hep var olacakmışız gibi. Çok zavallıyız gerçekten. İnşallah bizler görmesekte bu yolculuğu bilenlerden oluruz. Unutmak, en büyük felakettir.

Yapmış olduğunuz paylaşım, bilmemiz gerekenleri bize yeniden hatırlatan, çok güzel bir paylaşım. Allah razı olsun.

çok güzel ve gerçekleri anlatan bir yorum olmuş +1..çok teşekkürler..