Gidişin ölümüydü umutlarımın.
Güllerin yüreğimde can verişiydi,
Ufkumda her akşam hüzünlü ve dalgın.
Seninle batan ömrümün güneşiydi..
Ardında bir İstanbul bıraktın öksüz
İçimde yokluğun ateşini yaktın
Karanlıklar ortasında güpegündüz
Yıkılmış dağılmış bir adam bıraktın..
Gün, gün yaklaşan bir şey var; ölüm mü ne?
Değilse içimde bu ürperti neden!
Dolaşan kim benimle deli divane?
Güzel olan herşeydi seninle giden
Şimdi bütün hayallerim yoksul kaldı
Gittin, Bana rezil bir İstanbul kaldı...
Ümit Yaşar Oğuzcan