[NuR-eFSaN]

Kolsuz, ayaksız, kanatsız kalmış bir kuştur yetim.
Ağlar, yanaklarında kurur gözyaşı.
Acıkır, midesinin konserini dinler kendisi.
Duvar diplerinde çizer, yalnızlığın resmini.
Boynu bükük olmayı en iyi onlar bilir.
Masumiyet en çok onlara yakışır.

Şefkate en çok onların ihtiyacı vardır.

Zemheride sevgisizliktir onları üşüten; soğuk değil.

İşte öyledir yetim?

Arkadaşlarının arasında arkadaşsız; kalabalıkların içinde yalnız?

Böyle bir yetimi buldunuz, gördünüz mahallenizde,
sokağınızda, sınıfınızda, okulunuzda.

Sofranızdaki, çantanızdaki yiyeceklerinizi paylaştınız onunla.

Evinize, sofranıza çağırıp sıcak bir çorba içirdiniz ona.

İyilik kanatlarınızın altına aldınız onu, kalp sıcaklığıyla ısıttınız yanaklarını.

Yalnızlık sarayının billur odalarından çekip alarak oradan kurtardınız onu.

Müjdeler olsun size!

Ne mutlu size!

İşte bir muştu size!

Sahabe efendilerimizden İbn-i Abbas (ra) anlatıyor:

Resûlü (sas) buyurdu ki:

- Kim Müslümanlar arasından bir yetim alarak yiyeceğinden ve
içeceğinden yedirirse, affedilmez bir günah işlememişse,
onu mutlaka cennete koyacaktır.

Böyle güzel bir işi yapmışsanız müjdeler olsun size!

Ne mutlu size!

Akrabalarınıza, komşunuza, annenize, babanıza, konu komşunuza,
hısım akrabanıza bir gül gibi sunulacak bir haber işte.

Siz de olabilirdiniz gözyaşıyla üşüyen.

Siz de olabilirdiniz bayramın anlamını unutan; hatta hiç bilmeyen.

Biliyorsanız şükredin.

Biliyorsanız aralayın cennetin kapısını.

Aralayın kapılarınızı sıcak sofralarınızda bir yetimi ağırlamak için.

O zaman Efendimiz (sas)'in yukarıda söylediğimiz sözleri bir müjde olacaktır.

Böylesi bir sevaba nail olmak için adım atmamışsanız,
hâlâ fırsatınız var demektir.

Yetimler, garipler, kimsesizler sizi bekliyor bir yerlerde.

Cennet sakinleri de cennette sizleri?