güzel’in kabı olalım diyedir,
yüreğimize birilerinin aşk’ı fısıldayışı….
yusuf,
kıssan bittiğinde sen başlamıştın; sen, varmıştın dilediğine; yüreğinin imar edildiği taşlar yerine oturmuştu, arası aşk harcıyla doldurulmuştu ; boş-luklar dolmuştu, hikmet yerini bulmuştu; can kavuşmuştu caânân’a. gözün öteleri görmüştü de, sözlerin isyan olmamıştı; halin sana yakışan olmuştu, bir sonsuz şükür! hikayen, bir teslimiyetin sembolü oldu kelâm’da, ibrahim’in ateşine teslim olan gülistan gibi anıldı yürek bahçen! imanına ateşin teslim olduğu ve aşkına, nefsinin, nefislerin teslim olduğu bir can, yusuf! …ve alemin aşklara şahit oluşu…
yusuf, ya biz iffetimizin bekçisi olalım derken, isyankâr sözlerle aşamazsak adı –sevda- olan her imtihanı…sükutumuz, kazananlardan eyler mi ki bizi. konuşmalı mı yoksa. /ne zaman konuşmalı?/ aklın diliyle mi konuşmalı, yüreğinkiyle mi? aklın ermediği bir halden söz edebilir mi ki akıl? söz ederse lehine mi konuşur; yoksa aklın sözleri sanık mı eyler gönlümüzü? bilmemek; anlayamamaktandır…
kelimelerim, sorumluluk üslenmekten kaçıyor, söze gelmiyor; kaçışıyorlar dilimin kıyısından. tıpkı insanlar gibi; kaçışıyorlar bedel ödemekten…
yusuf, boynunu büküp durmasana öyle derûnumda; ellerini aç artık. sükutunun lisanını, hikmetin rotasına çevir! ………..
söz bitti!
ama eksik kaldı aşk yanı,
söze edeb yakışır artık;
aşkın ağırlığını ancak böyle anlatır!
Sare nokta!
……
yusuf olmaya talip oluruz ;
ama kuyularımızı kendimiz kazarız derunumuza…
inen kovaların aydınlığa vesile olduğunu düşünmeyiz,
yakub'un sesini duyarız sessizlikte de ,
sesin sözüne kulak asmayız.
korkarız yüreğimizin sesinden, kulaklarımızı tıkarız ,
/içimizde yankılanan sesin müjdesini duyamayız/
sonra da karanlıktan şikayet ederiz….
kara kara düşünürüz,
gün ağarırken, biz kuyumuzda güneş’ten bihaber ağlarız,
ağlarız…..