[Fasl-ı Gül]

Şairin bu ilk dizelerini okuyunca sanki Mehmet Akif Ersoy karşımda ve bizzat onunla konuşuyormuşuz gibi gelir bana..

Kalem, yürekte saklı kalan, aşikar edilemeyen duyguların ifadesinin tek makamı. İnsan en aciz kaldığı anlarda, sesini kimseye duyuramadığı, ya da sesi çıksa dahi kimsenin bu sese kulak vermediği anlarda sığınılacak iki kapı vardı aslında.. Biri "gözyaşı" diğeri "kalem".. Şair ne de güzel ifsade ediyordu bu hakikati..

Fırtınaların da, meltemlerin de mekanı yürek iken, bunları dışarıya yansıtabilmek ne kadar zordur biliriz hepimiz. Hele "kalem"i elinize aldığınızda tüm kelimeleriniz sukuta bürünüyorsa işte o zaman şu dizeler daha büyük bir anlam kazanıyor..

" Ağlarım, ağlatamam; hissederim, söyliyemem;

Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârım!"

selamlar