Sezai Karakoç!
Herkes onu Mona Rosa ile tanıdı. Her aşık olmuş kişi , onun aşkından kendisi için bir referans aradı. Yeryüzünde onun kadar aşıklara ilham kaynağı olmuş ama aşkı anlaşılamamış bir başka kişi var mıdır ?
Bu gün yetmiş bir yaşında yalnız ve suskun yaşamaktadır. Herkese ve her şeye karşı müthiş bir öfkeyle dolu olarak , düş kırıklıklarıyla yapayalnız. Dünya ve içindeki noksan varlıklar onun bütünü arayan ruhunu doyuramadığı için , kalkıp '' Ahlaklı medeniyet '' teorisine mutlak bir hakikatle tanrı buyruğuymuş gibi sımsıkı sarıldı. Büyük filozof ya da edebiyatçı olmak için çoğu zaman bir şeylerin mahrumiyetini çok derinden yaşamış olmak gerekir. Bu mahrumiyet , karşılık görmemiş bir aşk , yoksulluk , çözümü bulunamayan bir fikirsel çıkmaz , tatminsizlik , cevapsız kalmış bir soru ya da başka bir şey olabilir. Sezai Karakoç denilebilir ki karşılıksız kalmış bir aşkı destanlaştırmış olmanın bitmez deryasıdır. Aşktan karşılık bulamayınca ,
hengameli bir çalışmaya girişmiş , durmadan yazmış ve bu gün sayısı bir hayli kabarık şiir ve kültürel kitapları mevcuttur. Kalbini aşk pınarından doyurmamış bu adam , medeniyet nehrinden ve din denizinden kendisine bir pay çıkartmaya çalışmıştır. En yakınlarından , şakirtlerinden , talebelerinden , dostlarından bile ihanete uğrayınca bu hengameli çalışmalar yavaş yavaş yerini bir ümitsizliğe ve içe kapanıkığa bıraktı. Son olarak ''Diriliş Partisi''ni kurdu. Partisi de kapanınca insanlığa dair tüm umutlarını yitirdi ve bu gün kendisini bütün dünyaya kapatmış, bütün dünyaya küsmüşbir şekilde yanlızca kendisini ziyarete gelen üniversite öğrencileriyle görüşmektedir. Sezai Karakoç'un ziyaretine gitmek ve onu görmek yenilginin , dev bir çınarın çürüyüşünün , gürül gürül akan bir nehrin kuruyuşunun macerasını görmeye gitmek demektir. Hangi hisli yürek bunu görmeye dayanabilir ?
Aristothales'in o müthiş sözü belkide Sezai Karakoç'un hayatının bir özetidir : ''Dostlarım ! Dünyada dost yoktur ! İnsanın tek dostu kendi gölgesidir o da güneşli bir gün ister.
|