Mevlâna en çok Şems’i mi sevdi bilmiyorum, ama sevgi gücü yuvarlandıkça büyüyen bir kartopu gibidir.
Günler geçtikçe büyüyen ve sonunda 
’ın kucağına düşecek olan kocaman bir çığ.
Kartoplarımızı tez zamanda sana kavuşacak olan devasa çığ kitleleri eyle ya Rab! Amin!
Sevgi, kanat olur insana, o kanatlarla yaklaşılır ’a.
Kanatlarımızı kocaman kocaman eyle Ya Rab! Amin!
Aşk, bir konsantrasyon.
Durduğu yerde insanı, önce bir insana, sonra da ’a götüren bir yolculuk.
Yolumuz açık eyle. Ya Rab! Amin!
Sana kim bilir kaçıncı defadır yeniden sevdalanınca, kalp barajımın kapakları açılıyor; seninle beraber, canlı-cansız, insan-hayvan, her şeye birden âşık oluyorum.
Ya Rab, Seni sevmekten uzak düşünce, gönül barajımdaki olmayan suları tutmak için boşuna yoruluyor kollarım; kruyorum, kuruyorum, kalp cidarlarımın toprakları çatlıyor. Senin aşkın, benim damarları kuruyan kalbime, oradan oraya girdapladığın kızılca kanım kadar gerekli.