|
İkinci karikatürün bende uyandırdığı duygu fazlasıyla olumsuz.
Kaybedilen değerler var ve en başında insana verilen değerin yitirilmiş olması geliyor.
Çıkar ilişkileri çerçevesindeki ilişkiler yumağını, karşıdakinden "umut kesildiği anda" ona sırt dönülmesi ve iyi gün dostlarını çağrıştırdı.
Artık birbaşkasına somut bir karşılığı olmadan ayrılan her fazladan vakit, bunca koşuşturmanın içinde bir yük gibi geliyor büyük bir çoğunluğa.
Birbirimizi dinlemeye bile tahammül edemiyor/vakit bulamıyorken hastanın (nedense bana umut kesilmiş bir hasta gibi geldi) elinden tutmak, şefkat göstermek filan uzak bir ihtimal çoğunluk için...
Gittikçe yalnızlaşıyoruz..
Gerçek eller bulamadığımız için zor zamanda tutacak, böyle mekanik çözümler üretiyoruz hayatın her alanında..
|