[Bilal Baştan]

sensiz idare ediyorum işte
say ki götürüyorum hayatı bilinmezliği ile...
sakın üzülme suskunum diye
ben sensizliğimde kulaklarımı tıkıyorum
söküklerini dikiyorum gecenin
ay ile yıldızları birleştiriyorum ,gök ile güneşi ,
martılarla denizi,güzel ile çirkini...
yaşam ile ölüm arasındaki bu maratonun
son finalimi koşuyorum nefes nefese
sen üzülme ara sıra ağlıyorum diye .
bana üzülme senin baharın kışından daha hoyrat.
ben baharsız da yaşarım...
adına yazdığım tüm şiirleri fırlatıp attım da denize
o canımı yaktı biraz...yoksa iyiyim ben .
kızma bana gecenin karanlığına takılıp kaldım diye
merak etme ;güneş bana da doğacak beni de yakacak ,
içimi yeniden ısıtacak denizin tuzu tenimi kavuracak
hiç giyilmemiş bir elbise gibi.
örttüm üstüme düşlerimi ben yenildim yokluğun da karakışlara.
tensel değil tinsel yaşıyorum .
gelmek istersen yeniden gönül kapım açılacak.
ya artık dokun yüreğime .ya da çek git umarsızca...