[Gökmen]

Bir Âmâ Çocuğun Tahassürü



(Küçük yaşta annesini kaybeden bir arkadaşıma; Şükretmesi için!.. Âmâ olmadığına!.)


İşitiyorum ki: Güneş pek güzel!.. Ya güller; Çay kenarında, suyun üzerine sarkan çiçekler;
Ve nâzik nâzik öten kuşlar ve böcekler;
Çok güzel manzaralar arzedermiş!...
İşitiyorum ki: Gökyüzünde ışıklar görünürmüş;
Denizin dalgaları gözyaşları gibi hazin süzülürmüş;
Onun üzerinde, gemilerin dahi yürümesi;
İnsanı hayrete götürürmüş!..
Lâkin ben ne o gürültüsünü işitmekte olduğum denizi;
Ne o renkli çiçekleri, gökyüzünü, güneşi;
Ne de aydınlığı görmediğim için;
Müteessir değilim!..
Hayır Allah'ım, hayır!..
Şu fânî âlemin güzelliğinden hiç birini;
Arzû edecek değilim!..
İllâ.. Heyhât!.. Anacığımı göreydim!..








R. Sümeyye SARIGÖZ