[elif zeynep]

YÜZÜNÜ AYIŞIĞI ÇİZMİŞ ÇOCUK

EY yüzünü ay ışğı çizmiş çocuk

Alnı balanmamış bir defter

Bakışları bembeyaz bir gökyüzü olan

Bir gün elin kalem tutunca,

Yazacaksın yazını toz duman içinde

karanlık kadınları,sevgisizlikten üşüyen anneleri

kanserli bir serenin yavaş yavaş tükenişini

daha kirletilmiş sözcükler

düzgün olmayan kelimeler

çocukların mahzunluğunu balkonlarda

acıdan damtılan güneşleri



bilirim ölümler hep sana kalır

hep yorgun akan anne kucaklarını

esirgenmiş düşleri yazacaksn

burada güneşin hep uykulara doğduğunu

başka kardeşlerinide unutma

yuvası yağmalanmış olanları

ellerinden katıksız ekmeği alınmış olanları

bosna'yı Filistin'i

sonra kursun yemişleri

bir gün elin kalem tutunca yazacaksın değil mi?

yaz ki:

alınlarında ihanet

secdeleri altına,kıbleleri kadına,dolara endeksli beyler

utanır be çocuk,

bir gün elbet utanır!

Ey yüzünü ayışığı çizmiş çocuk

gönül bağladım sana

sen ki kör,sağır,dilsiz olma hainlikler karşısında

Olanları yazacaksın değil mi elin kalem tutunca?!

BÜNYAMİN DOĞRUER (kıpırda ey özgürlük kitabından)