[u.esra]

Çocukları küçük kurşunlarla mı vururlar anne ?

Büyümek istemiyorum anne
hedef seçmektense hedef olmayı kurşunlara
vurmaktansa vurulmayı seçiyorum.

Doğdum ve irkildim büyüklüğü karşısında dünyanın
Gördüm ve şaşırdım açgözlülüğüne insanların.
İnsan insanın düşmanı mıdır?
Kim kırar gönülleri, korkmaz mı ve bilmez mi insan bir gönül kıran onmayacaktır.
ve vurduğu silah er geç dönecektir kendine
Ve insan vurduğu kadar vurulur bilmez mi?

Nedameti olmayana merhamet değil lanet edilir ancak
Çocukları anne küçük kurşunlarla mı vururlar?
Oysa çocuk merhamet demektir biraz
İnanmaktır bir uçurtmanın değerli olduğuna bir füzeden.
Bütün bilyalarımı versem, resimlerimi, topacımı
Yetmez mi anne yok etmeye yeryüzünden bütün silahları
Bütün oyunlarda ebe olmaya razıyım yeter ki bölmesin bir bomba rüyalarımı.
Madem savaş en çok bir çocuğun annesiz ya da babasız olması demektir,
ebelenmek ve bir daha oyuna girememektir madem
yakıyorum tahta atımı ve tabancamı.
Oyunlarda ne askerim bundan sonra ne de pilot
Söz, kullanmayacağım bundan sonra sapanımı.
Sığınaklara gitmek istemiyorum anne.
oynamak istemiyorum sonunda ‘elma dersem çık’ olmayan hiçbir saklambacı.
Çocukları küçük kursunlarla mı vururlar anne
Akar mı onların da kanları?

“Ne çok yorulduk büyümekten
soluklanalım biraz.”

Muhammed Varol Öztürk