Elimizi kalbimize koyalım..
Dinleyelim onu..
Seslerini dinleyelim..
Ve şimdi ona hiç korkmadan -dur- diyelim..
"Dur! - Ey kalbim! Dur"
Kalbimize "dur" dediğimiz halde neden durmuyor?
Emrimize neden amade olmuyor?
Hâlbuki kalp bizim bedenimizin içinde değil mi?
Taşıdığımız ve istediğimiz gibi hareket ettirdiğimiz o bedenimiz..
Eğer bizi dinlemiyorsa hiç bize ait olabilir mi?
Bedenimize -acıkma, susama, yorulma-
veya ruhumuza -üzülme, acı çekme, dert etme- desek onlarda bizi dinlemeyecektir.
Bizler kalbimize, bedenimize ve ruhumuza hükmedememeyiz.
Onlar bize bir emânet.
Öyle bir emânet ki..
Vakti geldiğinde o çok güvendiğimiz kalbimiz ve bedenimiz
bizden ayrılacak, gerçek sahibine ulaşacak..
Ancak O, kalbimize "dur" derse durur..
Çünkü O "ol" der oluverir..
Çünkü mutlak sahibi O..
O halde bu gam neden?
Bu üzüntü, bu keder neden..
Eğer emânetse taşıdığımız herşey,
bu telaş, bu endişe neden?..
Rahmet Kelâmıyla buyuran O değil mi?
"O sabredenleri ki onlar, bir musîbete uğradılar mı,
«Biz Allah'a aidiz ve sonunda O'na döndürüleceğiz» derler."
Bakara; 156
Ey Kalbim! Sen emânetsin. Allah'a emânetsin.