Kendimi hep göremediğim ve hiç görmeyi dilemediğim aynaların sırrında o mücrim ve çocuksu edâyla, usulca kapatarak gözlerini bilmem kaç ummanlık buseyi fedâ etmek isterdim edep bakışlı mâneviyatına.
Vuslat olduğu için sevilen hasret bir hayale dokunsa da hicran kadar güzeldir demeli ve daima en derin çukurlarda boğulan sözlere itibar ederek akan gözyaşlarımı içime gömmeliyim. Ağlama hakkı bile elinden alınmış bir cezalı vasfıyla susarak anlatmaya mahkûm kalırken ebedî
Sana söyleyeceklerim başkaydı.
Aşk’ (ay) dı.