Leyla ile Mecnûn destan dillere
Tarihe geçtiler altın harflere
Mecnûn Leyla için düştü çöllere
Leylası yok diye küstü güllere
Leyla yoksa Mecnûnda yok diyordu
Mecnûn ki Leylaya sanki tapıyordu (Haşa)
Aşkı sade Leylada sanıyordu
Aşkın âlâsını bilemiyordu
Mecnûn caydı candan Leyla uğruna
Mecnûn harap oldu sevda uğruna
Leyla Leyla derken buldu Mevlâyı
Mecnûn, mecnun oldu Mevla uğruna
Terki yâr eyledi Hüdâ uğruna
Terk eyledi diyâr Rabbi uğruna
Leylada kor olan Mevlada yandı
Mecnun yandı yandı Allah uğruna
Tatmadan o tadı bilmezsin ânı
Bilseydin o tadı verirdin cânı
Ederdin binlerce Leylayı feda
Arardın her daim aşk’ta Mevlânı