03-16-2010, 12:10
|
#6
|
|
|
Alıntı:
TarihSever Nickli Üyeden Alıntı
Hamdele, bu hikâyenin hem ilk sahifesi hem de neticesi.
Hamd O'na ki;
Ey varlığı kendi kendinden olan.
Ey kendi kendisinin hem sebebi hem sonucu.
Ey kendi ezelinde ezeli, kendi ebedinde ebedi.
(...)
Bütün bunları.
Aklım almıyor.
Ama kalbime sığıyor.
Ey, sorgulayan aklıma değilse de kalbime bu genişliği veren Allah'ım. Ve ey ki aklımın her şeye yetmediğini sezecek gücü de aklıma veren Allah'ım.
Aklım iyi ki almıyor. Çünkü Yaratan, yarattığı şeyin sınırları içine nasıl sığabilir? Onunla nasıl anlaşılabilir, bilinebilir? Onun hükmü altına nasıl girebilir?
Bildim ki başka bilgiler var, bu kitaba sığmazmış. Bu terazi almazmış.
|
Belki de kalp ve akil, kadin ve erkege benzetilebilir. Fonksiyonlari ayri, lakin tek basina eksik ve birbirini tamamladiklari taktirde bir bütün olusturuyorlar. Bazen kalp birseyi algilamakta güçlük çekince akil'a basvuruyor, baska zamanlarda akil bir eksiklik duydugunda kalb'in yardimini diliyor  Ve ikiside beden için son derece önem arz ediyorlar; ne kalpten nede bedenden vazgeçiliyor, vazgeçildigi ânda ölüm kaçinilmaz oluyor |
|
|
|