Kuyunun dibinde kardeşlerimiz tarafından ihanete uğrarken kalbimizde ki sızı,Yakup'un gözlerinde Yusuf'tu sebebi.
Adı hüzündü.
Eylül sıcağında ikiz kulelerden yükselen dumanların arasında,tekrarlanan bir kısır döngüydü payımıza düşen. Kovboylar avlarını belirlemişler,şubat efsununun dünyayı sarmasıyla,küreselleşen dünyada bir drama başlıyordu.Geleneksel formlar işe yaramıştı.
Her zaman iyilerin kazandığı masalları çoktan unutmuştu yığınlar. Sonunda köşelerin dönüldüğü hikayeler satıyor, insan hakları mahkemelerinde haklarımız ellerimizden alınıyordu.
Adı hüzündü.
Garip bir ülkede yok sayıldığımızda,horlandığımızda hatta azarlanıp,arkasından birde haince gülüşmeleri duyduğumuzda yüreğimize düşen bir cız sesidir. Birileri bize dair haddini bildirin emrini verirken, kımıldayan dudaklardaki duadır. Güçlüsüyüz, hem de bugüne kadar hissetmediğimiz bir güçle ayaktayız. İçimiz acısa da, yinede yüreğimizdeki bir yerler sevinç içindedir. Gözyaşıyla karışık bir tebessüm vardır simamızda.
İşte o an bütün dünya biraraya gelse yıkamaz bizi. Yeryüzünün en sağlam direkleri dağlar gibi sarsılmaz, güçlü ve başımız diktir.
Birde anlamayan,boş gözlerle bize bakanlar vardır.Kimine göre zavallı, kimine göre provakatör,kimine göre de enayiyizdir.
Bizi okullardan, hastahanelerden, kamuya ait binalardan, hatta meclisten attıklarında zafer kazandıklarına inanırlar. Onların gözünde kaybetmişiz, bu raundu onlar kazanmıştır.
Başı dik ve onurlu yaşamaya anlam veremezler. Bu duygu çok uzak ve yabancıdır onlar için.
Onlar minicik ellerde kurşuna dönüşen taşları, zorla evladının ölümü seyrettirilen bir ananın gözlerinden delice akan yaşları, bir ömür çekilen sızıları farketmezler. Evine ekmek götüremeyen bir babanın mahkumu olduğu çaresizlik delhizini görmezler.
Adı aşktır.
Böylesi çaresizlikler yıkmaya yetmez. Allah'ın yardımı vardır. Önünde hiçbir gücün durduramayacağı "ol"emri vardır. Dudaklarımız da yarım kalmış zafer marşları,kucağımızda mazlumların aheste çıkacak ahları...
