Başlık hepinize küstü işte
Âdem'in âdemliği kabahatle başladı, bilmekle biçimlendi, zehir menzillerinden geçti. Arınmakla tamamlandı. Afla mühürlendi. Suyla yoğrulmuş toprak bedeni hamdı Âdem'in, ateşlerde yandı, pişti.
O zaman, getirdiler, cennetin zemini akanyıldız bezemeli atlas örtüsünü, üzerine çekti. Sabah vaktinin laciverdi. Akşamın tazeliği. Âdem'in örtündüğü ancak kendisine yetebildi. Bir adım atabildi. Sıyrılan bulutların arasından ışığın parladığını yapraktan değilse de gölgeden okuyabildi. Güneşe değilse de gölgeye bakabildi.
Sendeleyerek birkaç adım daha atabildi.
Ceylanların, mavi gagalı kuşların, turuncu gölgeli ağaçların, altın rengi derin uçurumların, süt ve bal ırmaklarının, incilenmiş köşklerin kendisine bakmasına tahammül edebildi.
Üzerinden önce bir yıkım sonra bir af geçmişti.
Kalbinin üzerinden o büyük ağırlık kalktı.
Çilenin sonuna geldiğini anladı.
Uyumamışta ama kabustan uyandı.
Bundan sonrası? Âdem'in yolculuğu.
Şimdi bir filbahri dalının altında gözlerini açtığı günkü kadar masumdu.