[Gönülden]

Her şeyimizle mükemmel olmak istiyoruz; ufacık bir hatamızda geri dönüyoruz yolumuzdan.

Kusurlu olduğumuzu kabul etmek, tökezleyerek de olsa yürümek tatmin etmiyor bizi ve vazgeçiyoruz yürümekten. Kimi zamanda meyve toplarken sağa sola baktığımızdan çürük meyveler topluyoruz yol boyunca...

Sonra da meyve bahçesine bahaneler bulup; heybemizde biriktirdiğimiz çürük meyveler ile yola devam ediyoruz. Deliliğe vuruyoruz; delilik diye yutturmaya çalışıyoruz hatalarımızı...

"Deli olduğunu bildin mi bu biliş akıldır" der Mevlana.

Deli olduğunu söyleyen, deliliğin farkında olan aslında deli değil; hele Mevlana'nın söylediği konumda hiç değildir! Tıpkı yakın olduğunu söyleyenin aslında uzak olduğu gibi...

İnsan sırlarını gözetmekte çok zorlanır. Beğenilme arzusundan sıyrılamayan insanoğlu sükût adasında fazla kalamaz. Ama bazı sırlar vardır ki söylenmese dahi aşikârdırlar; sırrını seyreder âlemde kimi insanlar...

Kimileri zerrenin içinde umman bulurken; kimileri de ummanın içinde kaybolurlar! Ama dedim ya kimileri...

Sükut kelimenin şerhidir; öyleyse Mevlana'nın sözleri ile sükuta gidelim:

"Daha konuşacaklarımız vardır; lakin aklımın sürçmesinden korkarım."