[Leyl-i efruz]

Paşa gönlün bilir… Hayat her an bir Mecnun çıkarmaz karşına… Kızgın gözlerle nazar etsen de gök kubbenin arşına; bu seyyah-ı fakir artık zor uğrar sevda alış-verişi bilmez gönül çarşına…!

Paşa gönlün bilir ey peri… Zaman kıvrılarak akarken gözbebeklerimden bir yalan da sen oluverirsin… Gül çağını kuzgunlar devşirirken köhne ışıkların umarsız gölgelerinde; bendeki ızdırabın bin misli ile doluverirsin… Kim bilir ? Tekerrür etmekten bıkmayan kaderin en kuytu köşesinde açılmaksızın soluverirsin…

Paşa gönlün bilir… Israrın ikrarı getirdiğini kim söylemiş…? Kim demiş ki; yalvarmakla inatlar murâd gözyaşları vuslata götüren sırat olur diye ? Haklısın… Yanmakla bir murâdın sabahına uyanmak aynı şey değilmiş… Belki de bu yüzden yüreğimdeki o soyut çiçeğin boynu; böylesine eğilmiş…

Paşa gönlün bilir… Olmayanı oldurmak makamından indin diye çöle dönmüş bahtıma yağacak bir bulutken ânsızın dindin diye kınamam seni… Seni anlatmam artık Akdeniz akşamlarının rutubet soluyan gecelerine… Kıskandığım hayalini sürgün ederim gözlerimden… Gözlerim takılı kalmış olsa da; gözlerinin öğrettiği sevdâ bilmecelerine…

Paşa gönlün bilir… Fani dünya da bir garip de ben olurum ne olacak ? Hâlimi soranlara anlatmam olanları… Ben böyleyim işte der geçerim çok defa… Mantık ile bir araya da gelmem hani… Neme lâzım…! Kırk yerinden hançerlenmiş gönlüm yeter bana…

Paşa gönlün bilir… Nasıl olsa el yüzüne gülmek kolaydır… Unutulduğumu sezdiğim şu ân cân meydanımda ateşlerin en son oyunu halaydır… Davul kederin zurna umarsızlığın…

Paşa gönlün bilir… Ben de kimim ki? Sen doruklarda uç bakalım… Lâkin unutma yer çekimi kanunu ikimize de geçerli ey peri…! Nasıl olsa gökyüzünü gören her mahlukun sonu; çiğnediğim o kara o göz göz yara toprakta nihayet bulacak… Paşa gönlün bilir… Her gece saatler 03:20’yi gösterirken o sefil hayalim uykularını çalacak…
Paşa gönlün bilir…