Batı medeniyetinin önemli bir özelliği de çifte standardıdır. Kendisine layık görmediğini, öteki diye damgaladıklarına reva görür.
Kendi hayvanını, hatta bitkisini ötekinin insanından daha kıymetli görür. Bir balina yavrusunu, hayata döndürmek ve ailesine kavuşturmak için ne kadar çabalar, ne masraflara katlanır... Fakat aynı zamanda dünyanın çeşitli yerlerinde, hem de kendi sömürü ihtirası yüzünden ölmekte olan insanları görmezden gelir.
İşte bu da hormonlu sevgidir. Bir yanıyla parlak, albenili, gösterişli, diğer yanıyla da çirkin, korkunç ve kıskançlık dolu...
Evet, önce sevgiler, yani insan bozuldu. Kalpler bozulunca, bütün insan ve dolayısıyla da insanlık bozuldu.
Bozulmanın ölçüsü ise, sadece kendini düşünen müthiş bir bencillik... Yalnız kasasını düşünen, midesinin ve cinsel azgınlığının tatmini peşinde koşan hayvandan aşağı düşmüş insanlar... Özellikle de, Batı Medeniyetinin ürettiği insanlar; bencil, maddeci ve dünyacı insanlar... Hayvani boyutlarla sınırlanmış ve nefsin heveslerini doyurmaya yönelmiş bir ahlak (sızlık) anlayışı...
Bu insaniyetsizlikten kurtulmanın yolu, özünden kopmamak ve imandan uzaklaşmamaktır.
Zira, maneviyatı, mukaddesatı unutarak ve ihmal ederek gelişmeye çalışanlar, çirkinleşiyor. Maddeci Batı medeniyeti, kendisini örnek alanlara, ya gelişirken ruhunu kaybedip çirkinleşme, ya da geri kalma yolunu açıyor.
EyvaAllah, fazla söze ne hacet...
|