[Leyl-i efruz]

Cenaze nedeniyle kapalıdır gözlerim

tutun beni

bağırmak istiyorum!


“... günü öpen ve ağzına alan usta

onca kuşu kaçırdın göğsümün tellerinden

çıraklar ihanet ediyor krallığıma

şamar gibi iniyor suratıma mirasın


arandığımı yazıp şehrin duvarlarına

kaçıyorum

gecenin rahlesinde huysuzlanan ruhumdan


herkes beklerken evet benden giderim

saklı kalır son vedâ

hüzünlü bir yanı var her kuruyan yaprağın


ağaçların kurduyum toprağı eşeleyen

kendimi arasam yine meşgul çalacak

ısıtın ellerimi

yakanızda biraz güneş görünce

çıksın sabahlığıyla karşıma mezarlığım


aslımı inkar ediyorum

/ ben hiç kerem olmadım

dört kişi de olmadım / oturmadım masaya


ölmedi gitmedi bu zevzek tenha

arkamı kolla ve koru beni aşk

kurşun sıkıp geleceğim yalnızlığıma


karaya vurdu yine içimdeki kadırga

canıma da nazarlık takacak mı ayrılık

suyumu tekmilleyen peltek evladım çekil

mühim değil kefenim

/ damı akan toprağım

ben ölmeye alıştım

bırak yakamı artık ...”


tamam

gömün beni!




Mehmet Şamil