Çaresiz kalmıştı Leyla’da…
Kavuşmak imkansızdı…
İhtiyar, tatlı-sert yol gösterdi;
“Gir şu odaya; çağır Leyla’yı..”
Aklı almadı önce..
Pek de inanmamıştı..
Ama yapacak da başka bir şey yoktu…
Çaresiz adam, çaresiz girdi odaya…
Sayıkladı günler boyu, geceler boyu…
Çıkmadan o odadan, çağırdı Leyla’yı..
Kırk asırdır yandığı aşkı,
Daha kırk vakit dolmadan…
İşte geliyordu…
İşte görüyordu;
Leyla, kendisini çağıranı ararcasına geliyordu…
Korktu genç adam..
Anladı genç adam..
Unuttu genç adam..
Gidip sarıldı ihtiyarın eline..
“istersem olduğuna göre..
Çağırırsam geldiğine göre..
Bana AŞK’ı öğret!..”
Dedi ki ihtiyar:
“Bu kainat..
Aşkına yaratıldı Sevgili’nin..
Sen AŞK’ı ne sandın?”
AŞK…
Öyle istemek ki…
Kavuşmak mecbur kalsın…